Ο ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΣ ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ

«Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμία πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. Όπως το 'χω ξαναπεί. Δεσμώτης τήδε ίσταμαι της ένδον ρήμασι πειθόμενος. Έχοντας περάσει από τα ξερονήσια και τις φυλακές, νιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα, μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν εναντίον όλων των τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, εναντίον όλων των δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων.
Ανήκω στο ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών. Σαν ανύπαρκτο που είναι, δεν χορηγεί ούτε κομματικές ούτε λογοτεχνικές ταυτότητες. Εγώ δεν είμαι μέλος καμιάς Εταιρίας Λογοτεχνών και δεν πρόκειται, λόγου χάρη, να ζητήσω σύνταξη. Αν έτυχε να γράψω κάτι, αυτό είναι μια προσωπική μου υπόθεση και κανείς δε μου χρωστάει απολύτως τίποτα. Τη λογοτεχνική μου ταυτότητα εμένα μου τη χορήγησε τον Αύγουστο του 1972 η Γενική Ασφάλεια, απαγορεύοντας το βιβλίο μου "Ποιήματα 1941-1971"».Εκτός από ποιητής, συγγραφέας του εμβληματικού "Κιβωτίου" και αξεπέραστος μεταφραστής της ρώσικης λογοτεχνίας, ποιος ήταν ο άνθρωπος Άρης Αλεξάνδρου; Σε τι συνίσταται η ανυποχώρητη ηθική του στάση και τι συγκρότησε την αναρχική, πολιτική του θέση; Ποια ήταν τα υπόγεια νήματα που συνδέουν τα βιβλία και τη ζωή του, ώστε έργο και πρόσωπο να είναι ένα;
Σε όλα αυτά προσπαθεί να απαντήσει το ανά χείρας βιβλίο, φωτίζοντας αποσιωπημένες πλευρές του έργου του.