ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ

«Άκουγα την λέξη «τρένο» και πονούσα. Την θυμόμουν με τα δάκρυά της, με τις μπούκλες των μαλλιών της ανάκατες εκείνο το πρωινό, και το χέρι της έξω από το παράθυρο να με αποχαιρετάει, να ξεμακραίνει αδυσώπητα ως τη στροφή, όπου έπαψα πια να την βλέπω, ίσως για πάντα. Με βασάνιζε χωρίς ανακωχή, ένας κόμπος στο λαιμό, η πίκρα μού περόνιαζε το κορμί και μου έφερνε δάκρυα στα μάτια. Το είχα δοκιμάσει στην ίδια μου την σάρκα και κατάλαβα πως τα βογκητά, τα «άι, άι, άι» και οι αναστεναγμοί του Δον Κιχώτη και των άλλων περιπλανώμενων συναδέλφων του δεν ήταν μια υπερβολή των ιπποτικών μυθιστορημάτων. Κατάλαβα πως το πλακωμένο στήθος των άτυχων ερωτευμένων είναι στ’ αλήθεια πλακωμένο και είναι γεμάτο με αβάσταχτο βάρος.»
Το 1953, πάνω σ’ ένα πλοίο που σαλπάρει από τη Λατινική Αμερική με κατεύθυνση τη Μαδρίτη, ο Ντανιέλ Τσαβαρία συναντά την γυναίκα που του αποσπά το χαρακτηρισμό: «Είναι πιο όμορφη και από το Παρίσι!». Σαράντα χρόνια αργότερα, αρχίζει να συνθέτει το πρώτο του αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που φωτίζει πολλές από τις πτυχές της ζωής του. Έρωτας, οπωσδήποτε, αλλά και μυστήριο, έρευνα, αναζήτηση της αλήθειας πίσω από δεκάδες ψέματα, ανατροπές, κι ένα ολωσδιόλου αναπάντεχο τέλος από τον τιμημένο με τα βραβεία Hammett, Planeta και Flaiano ουρουγουανό συγγραφέα.