ΑΝΤΙΟ ΓΚΙΟΥΛΣΑΡΙ

..Ήταν Μάης. Τα πουλαράκια ξεφώνιζαν, παλεύοντας το ένα με τ' άλλο για να ξεκλέψουν τις μικρές φοραδίτσες από τα ξένα κοπάδια. Μάταια, γύριζαν οι αλογαδιάρηδες για να διώξουν τους καβγατζήδες. Βρίζονταν μεταξύ τους, πιάνονταν, και σήκωναν απειλητικά τα μαστί- για. Το Γκιουλσαρί, δεν το ένοιαζε καθόλου για όλα αυτά. Ο ήλιος ξεμύτιζε ανάμεσα από τις βροχές, το χορτάρι πρόβαινε κάτω από τις οπλές. Τα λιβάδια ήταν καταπράσινα, και στις κορυφές των λόφων άστρα- φταν κατάλευκα χιόνια. Εκείνη την άνοιξη, άρχιζε για το Γκιουλσαρί, η πιο όμορφη εποχή της νιότης. Και από χνουδάτο και κοντό, μεταμορ- φωνόταν σε σπαθάτο δυνατό πουλάρι. Μεγάλωσε πια, το σώμα έχασε τις απαλές γραμμές του, πήρε όψη τριγωνική, - φαρδύ στήθος και στενό πισινό. Το κεφάλι του, το ίδιο, έγινε όπως όλα τα κεφάλια της ράτσας του - ξερακιανό, με μύτη κυρτή, με μάτια που απείχαν πολύ το ένα από το άλλο, και με ανασηκωμένα τα σφιχτά του χείλη.
Όμως και πάλι, ούτε αυτά τον ενδιέφεραν. Μόνο μια επιθυμία τον κυρίευε προς το παρόν - το πάθος του για το τρέξιμο, πράγμα που προξενού- σε πολλές σκοτούρες στο αφεντικό του. Παρασέρνοντας πίσω του, τα συνομήλικό του, έτρεχε ανάμεσά τους σαν κίτρινος κομήτης. Στα βουνά, στις πλαγιές, στα βότσαλα της όχθης σε απότομα μονοπάτια και λαγκάδια