ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΣΚΑΡΑ

Στα δείγματα γραφής του Ντ' Αννούντσιο έχουμε δύο παραλλαγές ασχολίαστης αναλγησίας που αντικατοπτρίζει τις προτεραιότητες της παρακμιακής πεζογραφίας, η οποία επιφανειακά τουλάχιστον απέρριπτε τους τόπους και τους τρόπους του ρεαλισμού και του νατουραλισμού της εποχής εκείνης. Το έγγραμμα του ευτελισμού του δυστροφικού, του ανάπηρου, του αδύναμου, ίσως να εξηγείται βιοαισθητικά αν όχι ορμονογονιδιακά. Το χελιδόνι που του αφαιρέθηκε μισό χιλιοστό από την άκρη του διχαλωτού πτερώματος της ουράς παραμένει δια βίου ύποπτο και δεν θα ζευγαρώσει ποτέ. Το αντίθετο, παρ' ανθρώπω. Το ζευγάρωμα του επώδυνου, του αντι-φυσικού, και του «ά-σχημου» με τη συνειδητή καλλιέργεια και ονομάτισή του ως «ωραίου», φέρνει στον νου το κινέζικο πόδι, την κλειτερεκτομή, το σπάσιμο των μπροστινών δοντιών, την κρανιοπλαστική και τις άπειρες μορφές τατουάζ. Το χελιδόνι με την απειροελάχιστη έλλειψη ενός πούπουλου δεν είναι χελιδόνι και είναι άξιο κάθε απαξίωσης· ο πεινασμένος και ανάπηρος αδελφός του Ντ' Αννούντσιο δεν είναι άνθρωπος.
Η σκληρότητα στις τέχνες, βέβαια, δεν ανακαλύφθηκε τον δέκατο ένατο αιώνα. Από καταβολής κόσμου το απάνθρωπο ελλοχεύει στο παραμύθι όλων των λαών.