ΕΝΤΕΚΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ένα μεσημέρι, του καλοκαιριού της δεκαετίας του 1960 μια οικογένεια Ελλήνων μεταναστών σε μια πόλη της Δυτικής Γερμανίας ξεκοκάλιζε στο τραπέζι το ψητό αρνί. Μετά το γεύμα ο πατέρας συμβούλεψε τη μάνα του, την κόρη του και τη γυναίκα του να μην πετάξουν τα αποφάγια στα σκουπίδια. Οι συνδαιτημόνες έβαλαν τα κόκαλα, το λίπος και τις πέτσες σε καθαρά πιάτα και τα σερβίρισαν πάνω σε μια κασέλα στην τραπεζαρία μπροστά στις φωτογραφίες των συγγενών που ζούσαν στην Ελλάδα.

Κλείνοντας το βράδυ το ραφτάδικο, στο οποίο δούλευε όλη η οικογένεια, ο πατέρας πήρε το μπουζούκι του και τραγούδησε για την κόρη του Αγλαΐα ένα τραγούδι που εξιστορούσε τα παθήματα της Περσεφόνης: Ο Χάροντας αρπάζει τη νεαρή θεά από την αγκαλιά της μάνας της και τη σέρνει βίαια στον Κάτω Κόσμο. Η Περσεφόνη δοκιμάζει εδώ τα σπόρια του ροδιού, ξεχνάει τα πάντα, παντρεύεται τον Χάροντα και παραμένει αιώνια σκλάβα του ερέβους. Από τότε ο πάνω κόσμος καίγεται.

«Όταν όμως εμείς γυρίσουμε στην πατρίδα», είπε ο πατέρας, «η Περσεφόνη θα σπάσει τις αλυσίδες της, η μαραμένη γη θα πρασινίσει κι ηΕλλάδα θα ελευθερωθεί.»

Αλλά προϋπόθεση γι' αυτό τον πολυπόθητο γυρισμό ήταν να γεμίσει ίσαμε πάνω με μάρκα η κασέλα στην τραπεζαρία του σπιτιού, που μέσα της ο πατέρας έριχνε κάθε μέρα τα κέρδη απ' το ραφτάδικο.

Πηγαίνοντας για ύπνο, τα μέλη της οικογένειας βρήκαν τα πιάτα μπροστά απ' τις φωτογραφίες των συγγενών φαγωμένα. Οι απόντες ήταν εκεί. Και σίγουρα θα ξανάρχονταν για να φάνε και να πιούνε.