ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Επιδίωξη αυτού του βιβλίου είναι η διερεύνηση των όρων με τους οποίους θεμελιώθηκε και αναπτύχθηκε η εικαστική εκπαίδευση στον ελληνικό χώρο στις διάφορες βαθμίδες. Με χρονολογική αφετηρία το 1833, εξετάζονται τα προγράμματα διδασκαλίας της τέχνης και οι επιδράσεις σε αυτά δύο κύριων και μεταβαλλόμενων συνιστωσών: της καλλιτεχνικής δραστηριότητας και του εκπαιδευτικού μηχανισμού, που εξελίσσονται παράλληλα. Εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, συνυφαίνονται με τους γενικότερους προσανατολισμούς και τα ζωτικά θέματα κάθε εποχής, αλλά και εγχαράσσουν νέα πολιτισμικά πρότυπα.
Η δύσκολη συνάντηση του κόσμου της τέχνης με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν υπήρξε ούτε αυτονόητη αλλά ούτε και στατική. Ένα σύνολο από διαφορετικές στάσεις και τοποθετήσεις οριοθετούν μια δυναμική πορεία με συνέχειες, ασυνέχειες, τομές και αδράνειες, απολήγοντας σταδιακά στη σύνθεση της σημερινής εικόνας. Η τέχνη και η διδασκαλία της αποκαλύπτονται έτσι ως συνεχώς διευρυνόμενα πεδία, φορτισμένα με αδιάκοπες μεταμορφώσεις, των οποίων η μελέτη προσδιορίζεται περισσότερο από τη μεταβλητή φύση των ερωτημάτων που προβάλλει, παρά από τις απολυτότητες που στηρίζει.