ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ - ΕΛΕΓΧΟΥ - ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ

Με το να εφαρμόζει το νόμο ο αστυνομικός προσλαμβάνει τον εαυτό του ως τον ίδιο το νόμο. Αυτή η πίστη τον τοποθετεί σ' ένα έδαφος απροσδιοριστίας σε σχέση με την δικαιοσύνη, εντός του οποίου εκδηλώνεται η δράση του, δίχως την οποία ο μετα-σχηματισμός των σημερινών μορφών δια-κυβέρνησης θα ήταν ανέφικτος, ακριβώς γιατί είναι εκεί που αποκτούν ισχύ οι λόγοι ασφαλείας. Η τοποθέτησή τους στο αόριστο λεξιλόγιο της κρατικής ανάγκης, της υπεράσπισης της κοινωνίας, εκείθεν της θεσμικής ή της νομικής ελεγξιμότητάς, τους καθιστά φαινομενικά απρόσιτους. Η αποδόμησή τους προϋποθέτει την κατανόηση της γέννησης της βιο-εξουσίας/πολιτικής, του μετα-σχηματισμού της δια-κυβέρνησης (πειθαρχία, έλεγχος, κρίση-ασφάλεια) και, τέλος, της αντιστασιακής εμπειρίας των ασυμμόρφωτων σωμάτων που υφίστανται τις πολιτικές της ασφάλειας από παλιά. Ο αστερισμός των θεωρήσεων που παρουσιάζονται εδώ καλύπτουν αυτές τις ανάγκες. Ο Θ. Λάγιος, αποδεικνύει ότι η ένταση που υπάρχει ανάμεσα στις έννοιες της ελευθερίας και της ασφάλειας είναι ασυμφιλίωτη· ο Στ. Παπασταθόπουλος, παρουσιάζει τα συμπεράσματα του Καταργητισμού του Μαύρου φεμινισμού ως προϋπόθεση κάθε κριτικής της αστυνόμευσης· ο Ν. Χαραλαμπόπουλος, διερευνά την έννοια της μη-κυβερνησιμότητας ως την πιθανή γραμμή φυγής από τα καθεστώτα κυβερνησιμότητας που μας εγκλείουν οι πεπαλαιωμένες κριτικές