Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

ΑΔΕΛΦΟΣ: Αργείς πολύ ακόμα.
ΚΥΡΙΟΣ: Έρχομαι αμέσως.
ΑΔΕΛΦΟΣ: [Χαιρετάει τον Ζαχαροπλάστη] Καλησπέρα κύριε Σταρκ, τι φοβερή ζέστη... [Κάθεται στο παγκάκι]
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗΣ: Καλησπέρα κύριε Πρόξενε, ναι, ναι, κάνει φοβερή ζέστη κι εμείς όλη μέρα σήμερα βράζαμε μαρμελάδες...
ΑΔΕΛΦΟΣ: Αλήθεια... είχε πολλά φρούτα φέτος.
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗΣ: Αρκετά κρύα η άνοιξη αλλά το καλοκαίρι ανυπόφορα ζεστό εμείς που μείναμε στην πόλη το νιώσαμε...
ΑΔΕΛΦΟΣ: Εγώ χθες γύρισα από την έξοχη. Όταν τα δειλινά μικραίνουν θέλει κανείς να επιστρέψει...
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗΣ: Εγώ με τη γυναίκα μου δε βγήκαμε φέτος από την πόλη, το μαγαζί δεν είχε βέβαια κίνηση αλλά πρέπει να μείνουμε στο πόστο μας και να προετοιμαστούμε για τον χειμώνα πρώτα οι φράουλες, οι άγριες φράουλες, έπειτα τα κεράσια, τα βατόμουρα, τα φραγκοστάφυλα, τα πεπόνια κι όλη η σοδειά του φθινοπώρου...
ΑΔΕΛΦΟΣ: Πες μου κάτι κύριε Σταρκ, αυτό το σπίτι θα πουληθεί;
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗΣ: Όχι απ' όσο ξέρω.
ΑΔΕΛΦΟΣ: Μένουν πολλοί εδώ;
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗΣ: Δέκα οικογένειες νομίζω, αν υπολογίσουμε κι αυτούς που μένουν στην πίσω αυλή αλλά δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ασυνήθιστο πράγμα, αλλά δεν πολυμιλούν σ' αυτό εδώ το σπίτι σα να κρύβονται όλοι. Δέκα χρόνια μένω εδώ και τα δύο πρώτα είχα γείτονες κάτι αγνώστους κυρίους, όλη την ημέρα ήταν ήσυχοι κι άρχιζαν να κινούνται μόνο τη νύχτα και τότε έφταναν άμαξες και μετέφεραν κάτι. Μετά από δύο χρόνια έμαθα ότι αυτό εδώ ήταν άσυλο και ότι αυτά που μετέφεραν ήταν πτώματα.
ΑΔΕΛΦΟΣ: Ανατριχιαστικό.
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗΣ: Το σιωπηλό σπίτι, έτσι το λένε.
ΑΔΕΛΦΟΣ: Ναι, δεν ακούγονται και πολλά εδώ.
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗΣ: Εδώ, μέσα στα χρόνια έχουν παιχτεί δράματα...