ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΣΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Ο ποιητής που θάθελε να παρακολουθήσει τί λέγεται γύρω του ή τί έχει ειπωθεί στο παρελθόν, περιέρχεται συχνά σε μια δυσάρεστη κατάσταση, πού φαίνεται να βρίσκει μιαν ακόμα πιο δυσάρεστη διέξοδο στην έπαρση και στην αλαζονεία, με αποτέλεσμα να προσφέρει κι αυτός με τη σειρά του, και να προσθέτει έτσι, αποφάνσεις και μονόλογους σχετικά με το τι είναι, ή τι δεν είναι, η ποίηση. Ίσως προσπαθεί, καθώς λέγεται, να κατακτήσει την δική του εσωτερική βεβαιότητα; Ίσως ο κάθε νέος, στη σειρά, ποιητής χρειάζεται να εκθρονίσει, να εξοντώσει, το πριν απ' αυτόν ιερατείο; Ωστόσο, σήμερα, πού οι πιο φωτισμένοι ανάμεσά μας αρχίζουν πια να προσβλέπουν σε αρχέτυπα μελλοντικά, άλλα από εκείνα της εξόντωσης, της διαίρεσης, της ανθρωποφαγίας, είναι πολύ πιθανό ότι, αν πρόκειται ποτέ να ξαναεγκατασταθεί η ποίηση στη θέση πού είχε στη συνείδηση και στην καρδιά του άνθρωπου, θα πρέπει οι ποιητές να εγκαταλείψουν τις διαιρετικές ταχτικές τους, να βγουν από τα ιδιωτικά τους φρούρια, εκεί πού ο καθένας τους κατοικεί, με τις μικρές συνήθειές του, με το έργο του, το δικό του έργο, τη δική του ποίηση, πού αυτή μονάχα και τίποτε άλλο δεν είναι ποίηση, και να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους την υπόθεση της ποίησης στο σύνολό της πέρα από τα μικρά διαιρετικά πάθη.