ΜΠΡΕΧΤ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Σαν την πέτρα, αναίσθητα -λέει- αναμένει την καταδίκη του όταν τον στέλνουν στο θάνατο. Τρυπημένος πέρα ως πέρα απ' τα δόρατα διάφορων εποχών, πέτρινα, μπρούτζινα, σιδερένια, πλακωμένος από οχήματα, απ' του Αρταξέρξη ίσαμε και του στρατηγού Λούντερντορφ, τσαλαπατημένος από τους ελέφαντες του Αννίβα και το ιππικό του Αττίλα, κομματιασμένος απ' τα βλήματα όλο και πιο τελειοποιημένων φονικών όπλων, αλλά κι απ' τους εναέριους ογκόλιθους ενός καταπέλτη, καταξεσκισμένος από χειροβομβίδες μεγάλες και μικρές, σαν τα αυγά της περιστέρας ή της μέλισσας, στέκεται όρθιος, ακατάβλητος, πάντα φτου κι εξαρχής, να τον προστάζουν στις πολυποίκιλες γλώσσες, όμως πάντα, δίχως να ξέρει το γιατί και για ποιον σκοπό. Τις χώρες που δάμαζε δεν τις κέρδιζε για τον εαυτό του, όπως ο χτίστης δεν κάθεται στο σπίτι που έχτισε. Ωστόσο η χώρα που αυτός υπερασπιζόταν κάπως του άνηκε. Πάνωθέ του η θανατερή βροχή απ' τα αεροπλάνα κι η κοχλάζουσα πίσσα απ' τα τείχη της πόλης και κάτω χαρακώματα και λάκκοι, γύρω του η πανούκλα και το θειάφι, σάρκινη φαρέτρα για ακόντια και βέλη, στόχος, πολτός για τανκς, βραστήρας αερίων. Μπροστά του ο εχθρός, πίσωθέ του ο στρατηγός!