Ο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ

Όταν βγήκα στο δρόμο, άκουσα να ανοίγει απότομα ένα παράθυρο και μια φωνή να φωνάζει με το όνομά μου.
Ο γέροντας είχε επιθυμήσει να με αποχαιρετήσει με το σβησμένο του βλέμμα. Έσκυβε τόσο πολύ έξω ώστε χρειάστηκε να τον συγκρατούν οι δύο γυναίκες.
Κουνούσε το μαντήλι του και μου φώναζε: "Καλό ταξίδι". Με χαρμόσυνη και παιδική φωνή.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη χαρά αυτού του ανθρώπου. Στο παράθυρο του φαινότανε σα να φτερούγιζε πάνω από τους πολυάσχολους κι ανήσυχους διαβάτες.
Μια ευεργετική αυταπάτη όμοια με σύννεφο ατμού, του έκρυβε τον πραγματικό κόσμο και τις αθλιότητές του. Και θυμήθηκα το τόσο αληθινό απόφθεγμα του Γκαίτε, νομίζω... "Οι συλλέκτες είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι"