ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ (1922-1940)

Προσφυγικά ρεύματα και συνακόλουθο προσφυγικό ζήτημα ανακύπτουν στη νεότερη Ελλάδα ήδη από τα πρώτα επαναστατικά χρόνια, γνωρίζουν περιστασιακά ήπιας έντασης ανατροφοδοτήσεις σε όλο το υπόλοιπο του 19ου αιώνα, οξύνονται ήδη από τις αρχές του 20ού, συναρτώμενα με την αναζωπύρωση των βαλκανικών εθνικισμών, για να κορυφωθούν τελικά στη δεκαετία των εθνικών πολέμων 1912-1922. Εστιάζοντας στη μικρασιατική έξοδο του 1922, η παρούσα εργασία επιχειρεί να αναδείξει -αξιοποιώντας και πρωτογενές υλικό- τις κυριότερες όψεις του προσφυγικού ζητήματος στη μεσοπολεμική Λέσβο, αυτό το νησί του ανατολικού Αιγαίου που λόγω γειτνίασης και μακραίωνων δεσμών με τη μικρασιατική ενδοχώρα δέχθηκε ασύμμετρα μεγάλο για το μέγεθος και τον πληθυσμό του αριθμό προσφύγων. Η διάρθρωση του θέματος είναι βασικά τριμερής, καθώς αφιερώνεται από ένα κεφάλαιο διαδοχικά στην έλευση και υποδοχή των προσφύγων, στην περίθαλψη (πλαίσιο, φορείς και επιμέρους τομείς, αυτοοργάνωση των προσφύγων) και τέλος στην αποκατάσταση (αγροτική και αστική) και ενσωμάτωσή τους στην τοπική κοινωνία.