ΤΑΧΤΣΗΣ - ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

Πήρε τ' αυτοκίνητό του απ' το συνεργείο και μπήκαμε ξανά. Το τρίτο κατά σειράν αυτοκίνητο που μπαίναμε μέσα σε μια ώρα. Τώρα για να "με πετάξει" κι εμένα ως το σπίτι μου.
Οδηγούσε καπνίζοντας, κοιτάζοντας έξω απ' τα παράθυρα, συμμετέχοντας μ' αλλεγκρία στην κίνηση και την ζωή του δρόμου. Σταματώντας σ' ένα φανάρι, πείραξε έναν ωραίο, νεαρό τροχονόμο: "Πότε θα με γράψεις να γνωριστούμε;" Εκείνος γέλασε - μια πλατιά σειρά, ολόλευκα δόντια. Το φανάρι άναψε. Ξεκινήσαμε.
"Ξέρεις, συνάντησα έναν "πρώην ωραίο", που λέμε, τις προάλλες. Μεσόκοπος πια τώρα. Με κοίταζε, τον κοίταζα, ώσπου δεν άντεξα και του λέω: "Δε μου λες, μήπως έχουμε παρθεί;" "Δεν με θυμάσαι", μου απαντάει, "ήμασταν στο στρατό μαζί". Τον κοίταζα προσπαθώντας να θυμηθώ. "Ποιος είσαι βρε παιδάκι μου;"
"Εγώ σε παρακολουθώ, σε θαυμάζω", μου λέει, "Μπράβο σου έχεις ανέβει πολύ ψηλά... Έλα μωρέ που δε θυμάσαι... ο Σούλης είμαι". "Σούλης, για στάσου. Ποιος Σούλης..." "Εσύ μπορεί να μη με ξέρεις, αλλά είμαι επώνυμος τώρα κι εγώ. Μη μου πεις ότι δεν έχεις δει τις επιγραφές: Σούλης, Θερμοσίφωνες!".