Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΦΩΚΑΣ ΚΑΙ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ Ι' ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΙΑΣ (4 TOMOI)

Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ο "Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς" και η περίφημη "Βυζαντινή Εποποιία" του Γουσταύου Λ. Σλουμπερζέ (Schlumberger, 1844-1929) είναι το αντίστοιχο της περισπούδαστης "Ιστορίας της Βυζαντινής Λογοτεχνίας" του Καρόλου Κρουμπάχερ (Krumbacher, 1856-1909) στον χώρο της ιστορίας. Βέβαια δεν πρόκειται για εξ ίσου συστηματικό σύγγραμμα ή γενική ιστορία του Βυζαντινού κράτους, δηλαδή του κράτους του μεσαιωνικού Ελληνισμού, όμως με τους τέσσερις αυτούς τόμους του (Νικηφόρος Φωκάς, 1890, 1923, Ιωάννης Τσιμισκής - Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου νεανικά έτη, 1896, Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος, 1900 και Αι πορφυρογέννητοι Ζωή και Θεοδώρα, 1905), ο Γουσταύος Σλουμπερζέ αποκατέστησε την αδικία, που διέπραξαν σε βάρος του Βυζαντίου προηγούμενοι συμπολίτες του ιστορικοί και ιδίως ο Άγγλος ιστορικός Εδουάρδος Γίββων (Gibbon, 1737-1794). Δίκαια, γι' αυτό, η Καθηγήτρια της Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου στο πολύ αξιόλογο έργο της "Βυζαντινή Ιστορία" χαρακτηρίζει το έργο του Σλουμπερζέ "ιδιαιτέραν αναλαμπήν εις την παλαιάν παράδοσιν των βυζαντινών σπουδών εν Γαλλία".