ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΦΕΥΡΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΑΥΤΟ ΕΙΝ' ΟΛΟ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΟΥΣ

«Πόσοι είσαστε; - Λίγο περισσότεροι από τον πυρήνα που ξεκίνησε το αντάρτικο στη Σιέρα Μαέστρα, αλλά με λιγότερα όπλα. Κάπως λιγότεροι από τους αντιπροσώπους που βρέθηκαν στο Λονδίνο το 1864 για να ιδρύσουν τη Διεθνή Ένωση Εργαζομένων, αλλά με πιο συνεκτικό πρόγραμμα. Εξίσου συμπαγείς με τους Έλληνες των Θερμοπυλών ("Ω ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις..."), αλλά με πιο όμορφο μέλλον» (Internationale Situationniste, 9, Αύγουστος 1964).
Γκυ Ντεμπόρ, Ραούλ Βανεγκέμ, Άσγκερ Γιορν, οι πιο γνωστοί «καταστασιακοί», προσωπικότητες σημαντικές, ωστόσο η Καταστασιακή Διεθνής ήταν αρκετά περισσότεροι και πολλά περισσότερα από αυτά τα «διασημότερα», τότε και σήμερα, μέλη της. Τι ακριβώς; Και γιατί μπορεί να μας ενδιαφέρει σήμερα;
Μακριά από κάθε εγκωμιαστική ή απαξιωτική προσέγγιση, το παρόν βιβλίο επιχειρεί μια απάντηση μέσα από ένα ζωντανό διάλογο-φόρο τιμής σε αυτή τη μικρή διεθνή ομάδα προσώπων που, κατά το σύντομο πέρασμά τους από την ιστορική σκηνή μεταξύ 1957 και 1972, προσπάθησαν να δώσουν νέα πνοή στο παιχνίδι για την «αλλαγή του κόσμου» αναδιατυπώνοντας συστηματικά το κουρασμένο όραμα, ανανεώνοντας με έμπνευση τις πρακτικές του και ξαναβάζοντας έτσι στο τραπέζι το παλιό ζήτημα μιας απελευθερωτικής συνάντησης της ιστορίας με την καθημερινή ζωή.