Ο ΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΡΟΤΖΕΡ ΑΚΡΟΥΝΤ - ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΟΥΑΡΩ

Ο φόνος του Ρότζερ Ακρόυντ είναι το βιβλίο που έκανε διάσημη την Άγκαθα Κρίστι, και σήμερα εβδομήντα χρόνια από την έκδοσή του, παραμένει ένα από τα πιο διάσημα αστυνομικά μυθιστορήματα και σίγουρα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα.

Επιφανειακά, ο Ρότζερ Ακρόυντ είναι ένα συμβατικό μυστήριο, που λαμβάνει χώρα στο ήρεμο χωριό, η Κρίστι έχει σκιαγραφήσει μερικούς από τους πιο υπέροχους ανθρώπινους χαρακτήρες, όλους από το θεατρικό ρεπερτόριο των κατοίκων του χωριού.

Το ευφυέστατο τέχνασμα της Κρίστι σχετικά με την ταυτότητα του δολοφόνου είναι αυτό που γέμισε άναρθρες κραυγές τους κριτικούς, τους συναδέλφους της συγγραφείς και το κοινό, δημιουργώντας έτσι ισοδύναμα περίπου στρατόπεδα απ' αυτούς που φώναζαν " Μπράβο! " και απ' αυτούς που φώναζαν " Ζαβολιά! Κλεψιά! " Η λύση του μυστηρίου (και δεν αποκαλύπτουμε τίποτα) ήταν τόσο επίμαχη, επειδή έσπαζε τους παραδοσιακούς κανόνες της γραφής μυστηρίου, έτσι όπως είχαν τεθεί από το London Detection Club, αυτή την επίλεκτη οργάνωση από συγγραφείς αστυνομικών, της οποίας η Κρίστι ήταν μέλος, και που ήταν αφοσιωμένη στη διατήρηση και την ενθάρρυνση του υψηλού επιπέδου και των αυστηρών κανονισμών του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Η Ντόροθυ Σέγιερς, από τις πιο πολυμαθείς συγγραφείς μυστηρίου και μέλος του Detection Club, συνηγόρησε δημοσίως υπέρ της Κρίστι λέγοντας ότι το βιβλίο ήταν " Άψογο! Και σας ξεγέλασε... είναι η δουλειά του αναγνώστη να τους υποπτεύεται όλους ".

" Παίζει δίκαια, όπως πάντα ", έγραψε η εφημερίδα The Nation and Atheneum, " μη κρύβοντας από τον αναγνώστη κανένα από τα γεγονότα που ξέρει ο ασύγκριτος Πουαρό κι όπως πάντα, πασχίζει να κρατήσει το μυστικό της τόσο όσο αυτή το επιθυμεί - που είναι πάντα μέχρι το τέλος. Αυτή όμως τη φορά, το μυστικό είναι περισσότερο απ' ότι συνήθως πρωτότυπο και ευρηματικό, ένα τέχνασμα που κανένας άλλος συγγραφέας δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει χωρίς ν' ατυχήσει. Η πλοκή αποκαλύπτεται με αποσπασματική ακρίβεια, ταυτόχρονα όμως οι χαρακτήρες είναι διασκεδαστικοί και το ανθρώπινο ενδιαφέρον δεν πέφτει ποτέ ". (1926).