Η ΑΥΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΩ ΤΡΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

Η συντροφιά του ταξιδιώτη είναι ο θάνατος. Εκείνο το βαθουλωμένο πρόσωπο δίχως μάτια που αγγίζει τον ώμο σου απαλά με τη βελούδινη αφή της μητέρας μία νύχτα του Αυγούστου, και η πρώτη σταγόνα της λύτρωσης κυλάει στα ιδρωμένα σεντόνια. Ένα σπήλαιο πολικό και λευκό, η μνήμη της πέτρας, το άγραφο βιβλίο του χρόνου, ένας πόθος που σου έγνεψε κρυφά απ' τα βάθη του άσαρκου κορμιού της. Τ' ανύπαρκτα μες στις φάτνες τους μάτια της που πέτρωσαν σε μία μόνο ριπή την πορεία του κόσμου... Είναι ο θάνατος. Μια φούγκα που γυρίζει στο ίδιο πάντα σημείο, ο σκορπιός παγιδευμένος στον πύρινο κύκλο του, το κολιμπρί που είδε στα μάτια της τίγρης την προφητεία του άδηλου μέλλοντός του [...] Φέρε το παγούρι στα ασπρισμένα χείλη, συλλάβισε έναν αποχαιρετισμό ή μία προσευχή κι αφουγκράσου με προσήλωση τον χορό του αίματος σε τούτο το αφρικανικό τύμπανο που το καλεί. Εδώ αρχίζει στ' αλήθεια το ταξίδι, ο χρόνος ψυχορραγεί και η άμμος καταπίνει καυτή τα χυμένα σπλάχνα.
Γιατί, το είπαμε, θ' αναγνωρίσουμε άσφαλτα τον ταξιδιώτη από τη μόνη του συντροφιά: τον θάνατο [...] Κι όχι βέβαια επειδή τα ταξίδια είναι κάποτε επικίνδυνα: μάλλον επειδή για εκείνον που φεύγει το σώμα δεν έχει πλέον άγκυρα μες στον κόσμο. Δίχως χρόνο οικείο, από καιρό δίχως εδώ, ρίχνεται μ' ένα απελπισμένο σάλτο έξω από την ίδια του τη ζωή όπως το φίδι από τη φλεγόμενη φωλιά του [...] Πίσω, μακριά, χαμηλώνουν τα φώτα του κόσμου, πολιτείες βουλιάζουνε σε κρύα σκοτάδια, η πλάση ξαναγυρίζει στο μεγάλο νερό. Το ταξίδι ακυρώνει το σύμπαν.