ΚΑΡΟΛΟΣ ΝΤΙΚΕΝΣ

Ο Ντίκενς είν' ένας από τους συγγραφείς εκείνους που αξίζει τον κόπο να τους κλέψεις. Ακόμη και ο ενταφιασμός της σορού του στο Αβαείο του Γουέστμινστερ, αν το καλοσκεφτείς, υπήρξε ένα είδος κλοπής. Όταν ο Τσέστερτον έγραφε τους προλόγους του στην κλασική έκδοση των έργων του Ντίκενς (Everyman Edition) θεώρησε πολύ φυσικό να βάλει στον Ντίκενς τη δική του εντελώς ιδιαίτερη σφραγίδα του νοσταλγού του μεσαίωνα, ενώ πιο πρόσφατα ένας μαρξιστής συγγραφέας, ο Τζάκσον [T.A. Jackson], έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον παρουσιάσει σώνει και καλά ως αιμοδιψή επαναστάτη. Ο μαρξιστής διεκδικεί τον Ντίκενς ως έναν "σχεδόν" μαρξιστή, ο καθολικός ως έναν "σχεδόν" καθολικό -και αμφότεροι ως υπερασπιστή του προλεταριάτου (ή των "φτωχών", όπως θα το διατύπωνε ο Τσέστερτον). Αντίθετα η Ναντέζντα Κρούπσκαγια, στο βιβλιαράκι της για τον Λένιν, αναφέρει ότι προς το τέλος της ζωής του ο Βλαδίμηρος Ίλιτς πήγε να δει μια θεατρική διασκευή του έργου The Cricket on the Hearth και βρήκε τόσο ανυπόφορο τον "μεσοαστικό συναισθηματισμό" του Ντίκενς ώστε σηκώθηκε και έφυγε στα μισά της παράστασης.