ΑΠΛΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΕΣ ΠΟΙΗΤΩΝ

Αδράχτια

Η απουσία είναι πάντοτε ασπρόμαυρη.
Το ίδιο κι η αμφίρροπη παρουσία.
Κλωστές ήχων και ρινίσματα εικόνων
διαλύουν το όλον, συνθέτοντας το παν.
Κοιτώντας πίσω τα χνάρια του ερέβους
που η ζωή χρωμάτισε γελώντας
η σκόνη δεν τυφλώνει, αλλά λυτρώνει.
Αραχνοΰφαντη οπτασία με φανάρια σβηστά
και τα μαλλιά να μπλέκονται στις δίνες
ψιθύρισε κάποτε το μάγμα της καρδιάς.
Θυμάσαι το γέλιο της;
Σκεπάστηκε από τα νερά και θόλωσε.
Τους χειμάρρους όμως χρωστάμε να ορίζουμε
στις πηγές αποθέτοντας τη νιότη μας
στην ευωδιά των κορμιών του βράχου.
Μετρώντας τα κρόταλα που καλημερίζουν τον Ρα
τ' αδράχτια της αγάπης θα πάρουν εκδίκηση!
[Από την έκδοση]