ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1967-2007 (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)

Ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ, γεννημένος στα Χανιά το 1933, έζησε τα πρώτα επτά χρόνια της ζωής του στο αστικό περιβάλλον της πόλης των Χανίων. Και παρά τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες του φανατικού βενιζελικού πατέρα του, που, μετά το αποτυχημένο κίνημα του 1935, αποτάχθηκε από τον στρατό, ένιωθε στην οικογένειά του ασφαλής.
Όμως τα ιστορικά γεγονότα των μετέπειτα παιδικών χρόνων του τον σημάδεψαν δια βίου. Σε αυτοβιογραφικά σημειώματα διαφόρων ετών αναφέρεται σ' αυτά: «Τα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής τα περάσαμε οικογενειακώς στο χωριό του πατέρα μου, το Βαρύπετρο, πράγμα που συνετέλεσε να γνωρίσω από κοντά τους χωρικούς της Κρήτης, τη ζωή και τη νοοτροπία τους. Αργότερα συνειδητοποίησα πώς είχα ταυτιστεί μαζί τους, ασυνείδητα, σε πολλά. Καθώς, μάλιστα, επισκεπτόμαστε και μετά αρκετά συχνά το χωριό, η επίδραση συνεχιζόταν ως τα χρόνια των σπουδών μου». Συχνά ομολογούσε: «Θα ήμουν άλλος, αν δεν είχα ζήσει τότε στο χωριό». «Όταν το Μάρτιο του 1945 γυρίσαμε στα Χανιά», συνεχίζει, «βρέθηκα σ' ένα περιβάλλον σχεδόν ξένο για μένα. Τότε ανακάλυψα στη μικρή βιβλιοθήκη του πατέρα μου μια σειρά από λογοτεχνικά βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα, κι αφοσιώθηκα στο διάβασμά τους προτιμώντας τα από την παρέα των συνομηλίκων μου».
Ο δωδεκάχρονος Γιώργης δυσκολεύεται να προσαρμοσθεί στην
καινούργια ζωή, τη ζωή της πόλης. Γράφει σχετικά στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Όταν το πέλμα μας εταίριαζε με το χώμα" (εκδ. του Φιλολογικού Συλλόγου «Ο Χρυσόστομος», Χανιά 2000, σ. 342 κ.έ.): «Τις πιο πολλές ώρες ήμουν κλεισμένος στο σπίτι κι όταν έβγαινα, πήγαινα πάντα βιαστικός [...]. Στους δρόμους ετρέχανε συνέχεια Γερμανοί με μοτοσυκλέτες κι ανοιχτά "φολκσβάγεν"». Κι επειδή στο νέο περιβάλλον ένιωθε «σα χωριατάκι» και «οι σχέσεις [τ]ου με τους ανθρώπους ήταν ολότελα τυπικές», βρήκε καταφύγιο στα βιβλία. «Λίγο λίγο άρχισε να με κυριεύει η μανία του διαβάσματος, που τη χαιρόμουνα σαν ένα γλυκό μεθύσι».
Εκείνο το «μεθύσι» τον τραβούσε από την πραγματικότητα και τον εβύθιζε στη μυστηριακή ατμόσφαιρα των βιβλίων, όπως μαρτυρεί και το ποίημα «Ανάμνηση» (Χώροι αναπνοής). Από εκείνα κιόλας τα χρόνια της πρώτης εφηβείας έχει συνειδητοποιήσει την κλί[η]ση του· μεταφέρω τις τελευταίες φράσεις του παραπάνω βιβλίου: «Είχα μπει σ' ένα δρόμο μοναχικό, χωριστό από κείνον που τραβούσαν οι γονιοί κι οι αδερφές μου. Ένα δρόμο δικό μου».