ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΛΟΧΟ - ΙΑΜΒΟΙ

Ο ίαμβος έχει ρίζες αρχαιότατες, χθόνιες, οργιαστικές, υβριστικές. Ο ψογερός Αρχίλοχος του προσέδωσε τέτοιο κύρος, ώστε να θεωρείται ισάξιος του επικού εξαμέτρου ως προς τη λυρική ποίηση, έστω κι αν ο Αρχίλοχος δεν συμπεριλαμβανόταν μεταξύ των λυρικών, για λόγους όμως εντελώς άσχετους προς τον λυρισμό, όπως τον εννοούμε στις μέρες μας και που, κατά κανόνα, εξαντλείται στις ρίμες.

Ο ίαμβος κούμπωνε με τη μη σεμνότυφη και χωρίς ποιητικές περιστροφές, έντεχνη παρουσίαση πραγμάτων και ανθρώπων. Τον ανακάτευαν μάλιστα με τον τροχαίο κυρίως, αλλά και με άλλα μέτρα, όπου χρειαζόταν. Οι ιαμβογράφοι είχαν να πουν κάτι που τους έκαιγε και μαζί τους ψυχαγωγούσε αφορούσε τους πάντες. Ήταν η ζωντανή μα κριτική συμμετοχή στην κοινωνία τους τους έτρεμαν, τους βδελύσσονταν ή τους αγαπούσαν.

Αλλά και σήμερα που δεν ξέρουμε πια γιατί γράφονται ποιήματα και τι νόημα έχει τούτη η ατταβιστική συνήθεια, αφού τα πάντα αποβλέπουν στη χωνευτική μελωδία, ο καυστικός και αφιλάρεσκος ίαμβος θα μπορούσε ίσως να μας γιατρέψει κάπως από την αφόρητη ποιητικότητα της ανά πάσα στιγμή πρόχειρης αισθηματολογίας μετ' ευφυολογημάτων ή όχι, μετά πνευστών και εγχόρδων ή όχι, ώσπου να ξαναφανεί τέλος πάντων ένα νέο και τερπνό παραμύθι για την απαραμύθητη ζωή μας.