ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΝ ΣΗΜΑΙΕΣ

Ι. ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΧΘΗ
Μεσάνυχτα από λέξεις κι ούτε ένα φως
Ψηλά στον κουρνιαχτό που η μέρα φέρνει
Να σβήσει στο νερόΜόνο ο Πορθητής γοργά από το Κέρας
Κεντούσε με φεγγάρια τον σταυρόΔεν έμενε ούτε βλέφαρο ανοιχτό
Μαζί μ' εκείνα που για πάντα σφάλισαν
Κι όμως εκείνος μέρες, γενιές τώρα,
Αγρυπνούσε μοναχός, ίδιος σκιά
Του εαυτού του σέρνοντας τον τελευταίο χορό
Σε αυτή την όχθη πριν λευκανθεί στο φωςΏσπου μες στην οχλαγωγία στίφη απρόσκλητα, λεγεώνες
Οι νεκροί και οι εχθροί, που δίχως να 'χει ονειρευτεί,
Είχε προστακτικά μες στην ειδή τής αύριον αρνηθείΣτέφθηκε αίφνης με σιωπή κι ύστερα σέρνοντας
Από το στήθος τη φωνή σπαθί να ουρλιάξει και
Αυτοπροσώπως μίλησε στον άγνωστο θεό
Σε τόσες πια εικόνες μοιρασμένο
Το σώμα του υψώνοντας όπως ασπίδα σε δέσμη από φωςΤο ίδιο αυτό που είχε αρχίσει να ορθώνει η αυγή στάχυ χλωρό
Στα ύστερα υψωμένα κοντάρια των στρατών που περιμένανε
Τον θάνατο να δώσουν και να λάβουν μες στον αλαλαγμό