Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΩΝΗ

Μια γυναίκα μόνη σε ένα ακατάστατο δωμάτιο τηλεφωνεί στον εραστή της ο οποίος μόλις την άφησε για κάποια άλλη. Με αφετηρία αυτή τη θλιβερά κοινότοπη ιστορία, ο Ζαν Κοκτώ έγραψε μια μονόπρακτη σύντομη τραγωδία - έναν παράξενο «μονόλογο δύο φωνών», μιας που μιλάει και μιας που σιωπά, στον οποίο το τηλέφωνο έχει κεντρικό ρόλο. «Παλιά», έγραψε ο Κοκτώ, «βλέπαμε ο ένας τον άλλον. Μπορούσαμε να χάσουμε το μυαλό μας, να ξεχάσουμε τις υποσχέσεις μας, να ρισκάρουμε το αδύνατο, να μεταπείσουμε τους λατρεμένους μας αγκαλιάζοντάς τους, να κρεμαστούμε πάνω τους για να μη φύγουν. Ένα βλέμμα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα. Αλλά με αυτή τη συσκευή, πάει, ό,τι είναι να τελειώσει τέλειωσε». Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1930 στην Comedie-Francaise από την Μπερτ Μποβύ. Ηχογραφήθηκε από τη Σιμόν Σινιορέ. Έγινε όπερα από τον Φρανσίς Πουλένκ. Διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο από τον Ρομπέρτο Ροσσελίνι με πρωταγωνίστρια την Άννα Μανιάνι (1948), από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ με την Τίλντα Σουίντον (2020), και για την τηλεόραση από τον Τεντ Κότσεφ με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν (1967). Στην Ελλάδα, διάσημες είναι οι ερμηνείες της Έλλης Λαμπέτη (το 1949 η πρώτη, το 1978 η τελευταία). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)