Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Είναι μάλλον παράδοξο ότι ο Εζέν Γκιλβίκ -ή απλώς «Γκιλβίκ», όπως υπέγραφε τα έργα του- παραμένει επί της ουσίας άγνωστος στην Ελλάδα. Τιμημένος με τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία της χώρας του -Μεγάλο Βραβείο Ποίησης της Γαλλικής Ακαδημίας (1976), Μεγάλο Εθνικό Βραβείο Ποίησης (1984), Βραβείο Γκονκούρ Ποίησης (1988)- και μεταφρασμένος σε περισσότερες από πενήντα γλώσσες, ο Γκιλβίκ (1907-1997) υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Γάλλους ποιητές του 20ού αιώνα. Παρότι ποιήματά του έχουν κατά καιρούς αποδοθεί στα ελληνικά και περιληφθεί σε ανθολογίες, η φωνή του, η φωνή ενός ποιητή πού, μολονότι σύγχρονος των υπερρεαλιστών και φίλος του Ελιάρ και του Αραγκόν, καλλιέργησε ένα ιδιότυπο ποιητικό ιδίωμα στον αντίποδα του υπερρεαλισμού, παραμένει προς ανακάλυψη από τον Έλληνα αναγνώστη. Η ανά χείρας έκδοση της «Θάλασσας» (1987), ενός από τα εκτενέστερα και πιο αντιπροσωπευτικά ποιήματά του, δεν καλύπτει, ασφαλώς, το κενό· φιλοδοξεί, ωστόσο, να συμβάλει σε μια καλύτερη πρώτη γνωριμία με τον ποιητή, με την ελπίδα να ακολουθήσει μια ευρεία ανθολόγησή του ή, ιδανικά, η απόδοση κάποιου από τα εμβληματικά του έργα, όπως της Υδρογείου (Terraque, 1942) ή του Καρνάκ (Carnac, 1961). «Λιτή», «αυστηρή», «μινιμαλιστική», «χοϊκή», «σμιλεμένη στη σιωπή», «ιεροπρεπής» - ξανά και ξανά, διαβάζοντας κανείς μελετήματα για την ποίηση του Γκιλβίκ, συναντά τους ίδιους χαρακτηρισμούς. [...] Είναι λες και το τοπίο, το κλίμα και η ανθρωπογεωγραφία της Βρετάνης [...] λειτούργησαν ως η πρώτη ύλη μιας ποίησης δίχως καλολογικά στοιχεία, γραμμένης με απλότητα και οικονομία μέσων, συγκρατημένης συναισθηματικά και χωρίς τίποτε το εξομολογητικό, μιας ποίησης όπου σε πρώτο πλάνο τίθενται όχι οι άνθρωποι αλλά η φύση και τα αντικείμενα - η «ανησυχητική ξενότητά» τους.