Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ

«Το ξέρω όλο αυτό επειδή έχω αρμενίσει πολύ καιρό σε θάλασσες φουρτουνιασμένες. Επειδή έχω πολεμήσει με όπλα άνισα μέσα σ' έναν κόσμο αντρών, σ' έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες. Είχα συνέχεια τα μάτια μου τέσσερα, κόρη μου. Γύριζα χτύπημα το χτύπημα, πάλευα με νύχια και με δόντια - για να κάνω με αξιοπρέπεια τη δουλειά μου. Την ελευθερία δεν σού τη δίνουν, την αρπάζεις. Αγωνίστηκα για την ελευθερία μου στη σκηνή. Και στο δρόμο. Αγωνίστηκα με το κοκκινάδι μου, το κολ μου, τις πούδρες μου και τις εφαρμοστές μου κελεμπίες, κόντρα στην υποκρισία των τάχα μου θρήσκων, αυτών των ίδιων που έρχονταν στο κρυφά και ζητιάνευαν φίλτρα έρωτα ή αγάπης. Στη σκηνή πολέμησα με τα τσακίσματα της φωνής μου, με τα λυγίσματα του κορμιού μου, με την άνεση και τη χάρη μιας γυναίκας ελεύθερης αυτούς που μ' έβριζαν. Μιά ζωή στον πόλεμο, κόρη μου. Τώρα είναι η σειρά σου.!»
Η οδός της συγγνώμης: Είναι το δρομάκι στο Μαρακές όπου μεγαλώνει η μικρή Χαγιάτ (η «Ζωή» στα αραβικά), η αφηγήτρια της Ιστορίας. Η γειτονιά είναι φτωχή, μόνο η αθλιότητα προκόβει εκεί, στριμωγμένη ανάμεσα σ' έναν σατανικό και διεφθαρμένο πατέρα και στις φαρμακόγλωσσες γειτόνισσες. Μα τη «Ζωή» δεν μπορεί κανείς να τη χαλάσει. Σαν πουλάκι που ξεφεύγει από το κλουβί, η Χαγιάτ το σκάει και τα καταφέρνει χάρη στη Μαμίτα, την πιο φημισμένη χορεύτρια στο βασίλειο. Η Μαμίτα είναι σαν γκέισα - τραγουδίστρια, καλλιτέχνιδα, ψυχαγωγός, ερωμένη. Μια γυναίκα ελεύθερη σε μια χώρα θεμελιωμένη στις απαγορεύσεις. Με το χορό της διώχνει μακριά τη μελαγχολία. Η Χαγιάτ μαζί της μαθαίνει πώς να θαμπώνει τους άντρες, πώς με τη χάρη να νικά την εχθρότητα και κυρίως πώς να ορίζει το πεπρωμένο. Η Ιστορία της είναι κατόρθωμα, η αφήγησή της ξόρκι.