ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

θινόπωρο. Ομίχλη και μεστή καρποφορία. Έτσι το ένιωσε ο μελαγχολικός Κητς το 1819. Και το 2016; Ο Ντάνιελ έχει ηλικία ενός αιώνα. Η Ελίσαμπεθ, γεννημένη το 1984, έχει το βλέμμα στο μέλλον. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι διχασμένο από τα κρίσιμα γεγονότα ενός καλοκαιριού, που συμβαίνουν μια φορά σε κάθε γενιά. Αγάπη κερδίζεται, αγάπη χάνεται. Η ελπίδα πηγαίνει χέρι χέρι με την απελπισία. Και οι εποχές εναλλάσσονται, όπως πάντα. Με αυτό το μυθιστόρημα, το πρώτο αυτοτελές μέρος στο δικό της Κουαρτέτο των Εποχών, η Άλι Σμιθ εξετάζει έναν κόσμο που περιχαρακώνεται όλο και περισσότερο, και στοχάζεται τι σημαίνει πλούτος, αξία, σοδειά. Ποιοι είμαστε; Από τι είμαστε φτιαγμένοι; Με το παιγνιώδες πνεύμα του Σαίξπηρ αλλά και τη φωτεινή ενέργεια της ποπ αρτ της δεκαετίας του 1960, η ίδια ακτινογραφεί τους δικούς μας δυσοίωνους καιρούς. Αυτός είναι ο τόπος που ζούμε. Αυτός είναι ο χρόνος στην πλέον κυκλική και πολύμορφη διάστασή του. Με την απαράμιλλη φαντασία της, η Σκoτσέζα συγγραφέας μεταμορφώνει καθετί που νομίζαμε γνωστό, μας αφηγείται πώς ζούμε, πώς μεγαλώνουμε και πώς λέμε τις ιστορίες μας.

«Είναι, προφανώς, η επικρατέστερη υποψήφια της Σκοτίας για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας».

Σεμπάστιαν Μπάρυ, The Observer

«Ιμπρεσιονιστικό και περίτεχνο. Το πρώτο σοβαρό μυθιστόρημα για το Brexit. Σαρδώνειo και σπαρακτικό την ίδια στιγμή. Η Άλι Σμιθ δίνει την αίσθηση ενός καλοσυνάτου οδηγού που μας ξεναγεί σ’ έναν χείμαρρο ιδεών – για την τέχνη, την ιστορία, τη λογοτεχνία, τον φεμινισμό, τη μνήμη. Πρόκειται για ένα βιβλίο που λειτουργεί διά της συσσώρευσης: παριστάνει το ανάλαφρο, το παιγνιώδες και επιφανειακό, ενώ την ίδια στιγμή προξενεί διαρκώς βαθιές αλλαγές στην καρδιά του αναγνώστη».

Financial Times

«Το μυθιστόρημα πραγματεύεται μια πλατωνική φιλία ανάμεσα σε έναν ηλικιωμένο άντρα και μια πολύ νεότερη γυναίκα. Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή να το πούμε ανοιχτά: Η Άλι Σμιθ έχει ένα όμορφο μυαλό! Ένα αβάσταχτα συγκινητικό βιβλίο για το τι σημαίνει να είναι κανείς ζωντανός σε ζοφερούς καιρούς. Το Φθινόπωρο έχει χαλαρή δομή και ταιριάζει τέλεια στη συγγραφέα, επειδή ο νους της πηγαίνει όπου θέλει να πάει. Και εκεί που πηγαίνει ο νους της, θέλεις οπωσδήποτε να πας κι εσύ».

The New York Times

«Λαμπρό».

The Scotsman