ΑΥΤΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΟ-ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Είναι όμορφη η βραδιά, παρά το κρύο. Τα αστέρια τρεμοπαίζουν στο πανί, ακρωτηριασμένα - κορώνουν, σκορπούν τις σπίθες τους και σβήνουν πριν τους αγγίξει το βλέμμα. Σαν ψάρια - αφρόψαρα που χάνονται στον ανακατεμένο βυθό. Βοηθώ την Αμάντα να κατεβάσει τα ρολά του μαγαζιού και ακούω το κλικ του λουκέτου. Η Αμάντα μετακινεί τη βέσπα της στο οδόστρωμα και σκουπίζει τη σέλα, καβαλάμε και την πιάνω από τους γοφούς - σαν να είμαστε στο κρεβάτι. Είναι αλλιώς όταν δεν είναι φαντασίωση - οι αισθήσεις εκφράζονται με μεγαλύτερη φαντασία. Η Αμάντα βάζει ταχύτητα και ξεκινάμε.