ΕΡΜΟ ΠΩΓΩΝΙ

Σε μια ώρα το ζυμάρι είχε «ανέβει» ως τα τείχη του ταψιού. Ήταν η στιγμή που ο διακόπτης της κουζίνας ανέβηκε στους 180o και το ζυμάρι σε δευτερόλεπτα σταμάτησε να φουσκώνει γιατί οι μύκητες της μαγιάς είχαν καταστραφεί. Από την οπή που βρισκόταν στην αριστερή γωνία της κουζίνας απελευθερώνονταν οι μυρωδιές του φαγητού που ψηνόταν -τώρα του ψωμιού- που λειτουργούσαν ως μεσάζοντες για τα ταξίδια μου, τα «πήγαινε-έλα» από τον Υμηττό και τη Δροσιά στον Άγιο Κοσμά στην Ήπειρο και τούμπαλιν.
Χωράφια σπαρμένα με σιτάρι, κριθάρι, βρίζα (σίλαλη), βρώμη και τα στάχυα τους γερμένα από το βάρος του καρπού τους έτοιμα για θερισμό. Και φακές και κυρίως ρεβίθιαπου όταν ήταν χλωρά ήταν νοστιμότατα. Ο Λευτέρης Πορφύρης -Γκιολέκας- είχε προσφέρει μιαν ανθοδέσμη από ρεβίθια στη Μυρτώ συμβουλεύοντάς την να τα δοκιμάσει· η γεύση τους την είχε σκλαβώσει. Τη θυμόταν για πολλά χρόνια.