ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, σε μια Αθήνα νυκτόβια, απειλητική, ο Κωστής ερωτεύεται τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος δεν ερωτεύεται τον Κωστή – αλλά μπορεί και ναι, ποιος ξέρει, ο Κωνσταντίνος είναι ένα μυστήριο. Συναντιούνται σε πάρκα, σε σπίτια, σε αυτοκίνητα, ψάχνουν ο ένας τον άλλον στα τηλέφωνα, ενώ ο χρόνος ήδη από την πρώτη τους συνάντηση μετράει αντίστροφα. Γύρω τους η πόλη σφίγγει σαν μέγγενη. Φίλοι και γνωστοί αργοπεθαίνουν από το AIDS, ενώ τα σπίτια, τα δωμάτια, τα καλώδια των τηλεφώνων τυλίγονται γύρω τους σαν φίδια. Ο Κωνσταντίνος του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, το εμβληματικό queer μυθιστόρημα της δεκαετίας του ’90, επανεκδίδεται μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια για να ρίξει φως σε μια εποχή κι έναν κόσμο που κινδυνεύει να ξεχαστεί.

«Μακροπερίοδος λόγος που εμπεριέχει διαφορετικούς χρόνους και φωνές, λόγος που υιοθετεί την υφολογία του “Νέου Μυθιστορήματος” και, ταυτόχρονα, άκρως σύνθετη και φιλοσοφημένη γλώσσα για να ειπωθούν οι πλέον περιθωριακές, για την καθεστηκυία αντίληψη, καταστάσεις που, ωστόσο, συμβαίνουν σε όλη τους την ωμότητα κάτω από τα καθώς πρέπει παράθυρα των πολυκατοικιών, μέσα στα διπλανά διαμερίσματα οικογενειαρχών και αφορούν όχι κάποιους άλλους αλλά κομμάτι από εμάς. Μια γλώσσα/κοινωνικό εργαλείο στον τέλειο χειρισμό της, εργαλείο αναντίρρητης δύναμης για να περιγραφεί ο ανάστροφος κόσμος που βιώνουν οι γκέι, ανάτυπα και κακέκτυπα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής δομής που αντανακλούν την ειλικρινέστερη εικόνα της. Μια γλώσσα που αποκτά τη λειτουργία που της προσέδωσε ο Ζαν Ζενέ, στα δικά του μυθιστορήματα, έτσι από την πίσω πόρτα στο μεγαλείο της γαλλικής κουλτούρας».
—Δημήτρης Τσατσούλης, Διαβάζω #384