Ο ΑΕΡΟΣΤΑΤΟΣ

...και νάρχεται η μνήμη ολοζώντανη και ο νους
να γίνεται φωτεινή οθόνη, να προβάλλει εικόνες
και στιγμές που κρατήσανε για πάντα.

Ο Φαέθοντας ήταν ζωηρός και ζόρικος από μικρό παιδί. Τον έτρωγε ο δαίμονας. Έκανε τη δικιά του «έφοδο στον ουρανό», γαντζωμένος σε ένα αερόστατο, κι από τότε του έμεινε το παραγκώμι «Ο Αερόστατος».
Τον πρώτο χρόνο της χούντας, πέρασε στο πανεπιστήμιο και εισήλθε σε έναν άλλο κόσμο, εκείνον του φόβου, των απαγορεύσεων και της τρομοκρατίας. Το ζοριλίκι του έγινε θάρρος, τόλμη και πίστη στην ελευθερία.
Ζώντας στο κέντρο της Αθήνας, έμαθε την ιστορία της, δέθηκε με τους ενεργούς πολίτες της, πάλεψε μαζί τους για να αποτραπεί η επερχόμενη μετάλλαξη, το ξεπούλημα και η καταστροφή της γειτονιάς του, της χώρας ολόκληρης.
Ο Φαέθοντας μεγαλώνοντας δεν έπαψε να ονειροβατεί αλλά και να ψάχνει τον κρυφό τόπο, εκείνον όπου η απιστία γίνεται πίστη στον έρωτα και στη ζωή, η ήττα γίνεται νίκη· καθότι γνωρίζει πως πάντα το παιχνίδι κερδίζει και ο έρωτας κι όταν χάνει βγαίνει κερδισμένος.
Σημερινή ηρωίδα του γίνεται η Μαρία, η οποία έκανε σπίτι της το πεζοδρόμιο στη γωνία Σπυρίδωνος Τρικούπη και Δεληγιάννη, στα Εξάρχεια. Ταυτόχρονα, ανασύρει από τη λήθη την τραγική μορφή της καπετάνισσας Δόμνας Βισβίζη, η οποία «βγαίνει» από τη μαρμάρινη προτομή της ως «πάμφτωχη των θαλασσών» για να συναντήσει, κάτω από το άγαλμα της προστάτιδας Αθηνάς, στο Πεδίον του Άρεως, την άστεγη Μαρία των Εξαρχείων.
Ο συγγραφέας, έχοντας ως παρακαταθήκη την κραυγή του πατέρα του «Το καίω, δεν το παραδίνω», πασχίζει να φωτίσει τα σκοτάδια που απλώνονται γύρω μας φανερά αλλά και τα τείχη που ανεπαισθήτως υψώνει ο καταναλωτικός πολιτισμός της βαρβαρότητας.