Ο ΜΕΛΩΔΙΚΟΣ ΚΑΤΑΔΟΤΗΣ

«Πελώρια δείχνει το πρωί της γης η φτιάξη.
Το χελιδόνι όταν τραβάει της αυγής τ' ολομετάξινο σκέπασμα απάνω απ' το χορτάρι, στολίζει ο ουρανός με μύρια κεντήματα και ζωγραφιές πλατιές και ηλιοφωτισμένες.
Από το ύψος του αθρώπου το μικρό, η πλάση δείχνει θεόρατη τη μέρα. Από τη μιαν άκρη του μακρουλού σύννεφου ως το τελείωμα του εγκαταλειμμένου νερόμυλου κι ακόμα παρέκει, καλπάζει το μάτι σε δημιουργία ατέλειωτη και συνάμα καλοσυνάτη.
Το νερουλό κελάρυσμα του ποταμιού καλεί τα ζωντανά να δροσιστούν κι εκείνα απαντούν με τις χαρούμενες φωνές τους, κοντεύοντας την πηγή της ζωής όπου φτερουγούν τσαχπίνικα τα δροσάτα τα νερά.
Μα τη νύχτα; Το κρυσταλλένιο νεράκι που γοργοκυλάει και τρέχει, τη νύχτα ακούγεται βαρύτονο και δυσκολεμένο· ζοφερός και μέλανας ζωμός, ανταριασμένος μ' αφύσικες κουτάλες, βρασμένος μέχρι να δέσει με τα ανομολόγητα συστατικά του.
Της νύχτας η πλάση πόσο μεγάλη είναι; Σούρνεσαι στη σκοτεινιά μέχρι που συναντάς ένα ντουβάρι σπιτικό και τ' ακουμπάς μ' ελπίδα μα, μπορεί να μη συναντήσεις και τίποτα, για ώρες».
Τέτοια δεινά κι άλλα πολλά σκεφτόμουνα στο βήμα τ' άβολό μου και σαν τ' αργονέρι το νυχτερινό χυνόταν το σκοτάδι στην καρδιά μου. Κι είχα διαλέξει για το σκοπό μου νύχτα ανάστερη και κακοφωτισμένη.
Γι' αναθάρρηση στον έντρομο περπατημό μου, έφερα στο μυαλό μου τη σκέψη του καλού Θεού. Όμως κι αυτός ακόμα, μέσα στη δόξα του, έχει έναν ρόλο διπλό. Άλλοτε φιλεύσπλαχνο και καθησυχαστικό κι άλλοτε τρομερό κι ανελέητο. Από τη μια χορογραφεί τα νήματα σκυμμένος πάνω από την πλάση, κουμαντάροντας τα ζα του σαν καλοσυνάτος ζευγάς, κι από την άλλη ορθώνεται αμείλικτος εκδικητής που τραβά μ' αγριοσύνη τα χαλινά και κόβει την ανάσα στην υπεροψία των υπάρξεων.