ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΕΓΧΟΡΔΩΝ

"Κάποια νύχτα του καλοκαιριού από αυτές που είναι γαντζωμένες επάνω σου, μεταξωτές και μυρωμένες, και δε σε αφήνουν να γυρίσεις σπίτι, με το Δημήτρη Χριστοδούλου είχαμε ξεμείνει στη "Σπηλιά του Παρασκευά" στην Καστέλα, ένα μαγευτικό μαγαζί, κτισμένο στο βράχο πάνω απ' τη θάλασσα. Το πρόγραμμα είχε τελειώσει και ο Χιώτης έτρωγε δίπλα μας, σ' ένα τραπέζι με μερικούς μουσικούς, ενώ οι σερβιτόροι μάζευαν τις καρέκλες. Ξαφνικά, μπουκάρει μέσα ο Ζαμπέτας βαρυφορτωμένος και ανεξιχνίαστος. Κοίταξε το Χιώτη και το Χριστοδούλου, ανέβηκε στο πάλκο, άνοιξε τη θήκη του Μανώλη, πήρε το μπουζούκι, κάθισε, κοίταξε για λίγο τη θάλασσα και άρχισε να παίζει. Καθώς είχαν κλείσει οι μικροφωνικές, ο ήχος ήταν φυσικός, σαν τρεχούμενο νεράκι, και ένιωθες τις πενιές κατάκαρδα."