ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

Θέμα μου και πάλι ο χρόνος. Η γραφή με βοηθάει να καταλάβω καλύτερα τη ζωή, με όλες τις αποχρώσεις και τις αντιφάσεις της, τόσο τη δική μου όσο και των άλλων. Η ματιά μου εστιάζει στο διαφορετικό ή στο πρωτότυπο αλλά και και στην κοινοτοπία, απ' όπου μπορεί να αντλήσει κανείς τη σοφία της καθημερινότητας. Η διάθεση, και κατ' επέκταση η οπτική μου γωνία, παραμένει νηφάλια, εξεταστική, ειρωνική, χιουμοριστική και κάποτε ερωτοτροπεί με τον αφορισμό αλλά και με το ανέκδοτο.
Μ.Σ.
«Δεν έμαθα ποτέ ποδήλατο, γιατί ήμουν κορίτσι και το ποδήλατο ήταν παιχνίδι για αγόρια στην επαρχία του '50. Δεν έμαθα ποτέ κάποιο μουσικό όργανο, γιατί ο δάσκαλος του δημοτικού, πού ήξερε και μας μάθαινε μαντολίνο, διάλεγε για τα ιδιαίτερα τις ανεπτυγμένες και τροφαντές κι εγώ ήμουν μια σταλίτσα. Δεν έφτιαξα ποτέ τα μαλλιά μου αλογοουρά, να τρέχω και να ανεμίζει στον αέρα, γιατί είχα, λέει, πεταχτά αυτιά κι έπρεπε να τα κρύβω, με τα πλούσια, ομολογουμένως, μαλλιά μου.
Δεν έκανα ποτέ διακοπές σε κάμπινγκ, εκτός από μία μαγική βραδιά σε σκηνή στο Πόρτο Χέλι ύστερα από παράσταση στην Επίδαυρο. Πολλά δεν έκανα, αλλά πολύ περισσότερα έκανα».
«Όσα μού λείψανε».