ΨΙΧΟΥΛΑ

Το άκακο σκυλί
[...] Στην Κατοχή τράβηξαν των παθών τους τον τάραχο, καθώς ήταν πάμφτωχοι. Όπως όλος ο κόσμος έτσι κι αυτοί ήταν στη γύρα για ένα κομμάτι ψωμί. Οι γειτονιές βογκούσαν, οι άνθρωποι πέθαιναν στο δρόμο. Ο γιος, παιδί ακόμα, στην πρώτη εφηβεία, πάσχιζε με κάτι άλλους της γειτονιάς, να σαλτάρουν στη ζούλα πάνω σε κάποιο γερμανικό ή βουλγάρικο φορτηγό και να κλέψουν κανένα ψωμί ή άλλο φαγώσιμο. Τα κατάφερναν τόσο καλά και τόσο συχνά όσο και ο γέρος, που πήγαινε και παρακαλούσε τους μπακάληδες και τους μαυραγορίτες για τίποτα χαρούπια και σταφίδες. Συνήθως γύριζε με άδεια χέρια. Ό,τι κοσμήματα είχε η γυναίκα του είχαν γίνει καπνός από νωρίς. Τα είχαν ξεπουλήσει στους σαράφηδες και σ' όλα εκείνα τα τρωκτικά που ξεπροβάλλουν αγεληδόν από τις τρύπες τους κάθε φορά που ζορίζουν τα πράγματα για να αφαιμάξουν τους άλλους. Απελπισμένος, έκανε στο τέλος την ανάγκη φιλοτιμία: σηκώθηκε μια μέρα και πήγε με ένα γκαζοζέν στο χωριό. Είχε πολύ καιρό να δει φύση και συγγενείς. Εκείνοι τον υποδέχτηκαν ψυχρά και μουδιασμένα. Είχαν μυριστεί για τι πράγμα είχε έρθει.