ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΚΟΥΡΟΣ Ο ΚΑΡΠΟΣ...

Μια σκουρόχρωμη γυναικεία φιγούρα με καταγωγή από την ενδοχώρα των ΗΠΑ βρίσκει καταφύγιο στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Η Έμα Λου είναι αποφασισμένη να παλέψει με όλους τους δαίμονες που τη στοιχειώνουν: τις προκαταλήψεις και τον ρατσισμό εντός των μαύρων και μεικτών κοινοτήτων, τα ανυπέρβλητα εμπόδια που της ορθώνει το φύλο της, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, εντέλει την ίδια την κατάρα του κατάμαυρου δέρματός της. Ο Αφροαμερικανός συγγραφέας Γουάλας Θέρμαν μάς μεταφέρει στην καθημερινή ζωή των νέων στο Χάρλεμ της δεκαετίας του 1920, οι οποίοι περιπλανιούνται τα πρωινά στις πολύβουες λεωφόρους αναζητώντας εργασία, ενώ τα βράδια διασκεδάζουν ξέφρενα στα καμπαρέ κι ερωτοτροπούν μέχρι πρωίας στα πάρτι ενοικίου. Οι κωμικοτραγικές περιπέτειες της πρωταγωνίστριας παντρεύονται αρμονικά με ευφάνταστες περιγραφές της ζωής της μεγαλούπολης. Και οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος περιδιαβαίνουν συνεχώς από την απραξία στην αποφασιστική δράση και τούμπαλιν, με απώτερο όμως στόχο να αποδεχθούν τον εαυτό τους και να βρουν μια ταυτότητα ώστε να κατορθώσουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της ζωής. Μυθική φιγούρα του καλλιτεχνικού κινήματος της «Αναγέννησης του Χάρλεμ», ο Θέρμαν φιλοτεχνεί το πορτρέτο του «Νέου Νέγρου» δίχως αγιοποιήσεις. Και η πρόζα του αντιπροσωπεύει επάξια την καλλιτεχνική ανεξαρτησία μιας ολόκληρης γενιάς, την οποία υπηρέτησε πιστά στον σύντομο βίο του.
«Έπρεπε να είχε γεννηθεί αγόρι, τότε το χρώμα του δέρματος δεν θα 'χε και τόση σημασία· άλλωστε δεν έλεγε πάντοτε η μητέρα της πως ένα μαύρο αγόρι θα τα έβγαζε πέρα, ενώ ένα μαύρο κορίτσι δεν θα γνώριζε ποτέ τίποτε άλλο πέρα από θλίψη και απογοήτευση; Όμως δεν ήταν αγόρι ήταν κορίτσι και το χρώμα είχε σημασία...»