ΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗ ΔΙΔΑΧΘΟΥΜΕ;

Γιατί ξεσπούν πόλεμοι ιστορίας; Γιατί διψάμε για ό,τι έχει σχέση με το παρελθόν, είτε πρόκειται για κινηματογραφικά έργα, μυθιστορήματα, τις ιστορίες του παππού και της γιαγιάς ή απλώς για αντικείμενα που φέρουν την πατίνα του χρόνου; Πώς κατανοούμε τις εισβολές του παρελθόντος στο παρόν; Χρειαζόμαστε περισσότερη ιστορία ή χρειαζόμαστε μια άλλη ιστορία;
Αυτά είναι τα ερωτήματα από τα οποία ξεκινά τούτο το βιβλίο. Στον πυρήνα του βρίσκεται η παραδοχή ότι ιστορία δεν είναι μόνο η γνώση για το τι έγινε στο παρελθόν αλλά και ο τρόπος που σχετιζόμαστε με αυτήν τη γνώση, καθώς και η διαπίστωση ότι αυτήν τη σχέση την έχουμε παραμελήσει όταν μιλάμε για την ιστορία. Συζητώντας για τις διαφορετικές σχέσεις μας με το παρελθόν, από την ακαδημαϊκή ιστορία και την ιστορική εκπαίδευση μέχρι την ιστορία στον δημόσιο χώρο, το βιβλίο προτείνει να αναδιατάξουμε τον τρόπο που τις σκεφτόμαστε: αντί να τις αντιμετωπίζουμε ως παράλληλους τρόπους να μιλάμε για το παρελθόν, να τις δούμε στη δυναμική τους σύνθεση. Αντί να αντιμετωπίζουμε την ιστορία ως ανεξάρτητη από τις πολιτισμικές πρακτικές της κοινωνίας, να τη δούμε ως μία από αυτές. Αυτή την ολιστική αντιμετώπιση των σχέσεών μας με το παρελθόν αφορά η έννοια της ιστορικής κουλτούρας. Αναγνωρίζοντας ότι οι σχέσεις με το παρελθόν είναι σύνθετες και πολυεπίπεδες, η ιστορική κουλτούρα επαναφέρει στη συζήτηση την πολιτισμική συγκρότηση της ίδιας της ιστορίας και επικαιροποιεί τον ρόλο που καλείται να αναλάβει μια σύγχρονη ιστορική εκπαίδευση.