Η ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΡΟΚΑΝΙΖΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η ανθρωπότητα, στην μακρόχρονη πορεία της, μας έχει εφοδιάσει, με πλούσια όπλα. Και εμείς, όλοι αυτοί που θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, τα αγνοούμε. Έχουμε μείνει σε δύο λείψανα ιδεολογημάτων: τον κομμουνισμό και την σοσιαλδημοκρατία. Και προσπαθούμε με αυτά να διαβάσουμε την πραγματικότητα, ενώ στην ουσία αποτελούν την τύφλωσή μας και την αποκοπή μας από την πραγματικότητα. Και τα απολιθώματα δεν μπορούν να γίνουν τα νέα πρίσματα τα οποία μας χρειάζονται για να δούμε την αλήθεια. Άρα μας χρειάζεται μία νέα καθαρή ματιά, που να αξιοποιεί όλη την συσσωρευμένη σοφία της ανθρωπότητας. Έργο βαρύ και δυσβάσταχτο. Και εδώ κάνει ο καθένας ό, τι μπορεί.
Μακάρι τα κείμενα στο βιβλίο αυτό να είναι ακόμη ζωντανά και να συνεισφέρουν σε έναν διάλογο με αυτόν τον προβληματισμό. Το παράδειγμα του μικρού κολιμπρί είναι εξόχως διδακτικό: όταν έπιασε φωτιά το δάσος, όλα τα ζώα χώθηκαν στη λίμνη για να σωθούν. Αλλά ένα μικρό κολιμπρί, κουβαλούσε νερό με το ράμφος του, και έριχνε στην καρδιά της φωτιάς. «Τι κάνεις;» τον ρώτησε ο βασιλιάς της ζούγκλας, το λιοντάρι. «Δεν βλέπεις πως αυτό που κάνεις είναι μάταιο;». Και το κολιμπρί απάντησε ψυχρά: «Κάνω αυτό που μου αναλογεί!». Εμείς άραγε κάνουμε αυτό που μας αναλογεί, έχοντας πλήρη συνείδηση των λιγοστών μας δυνάμεων; Πριν ψάξουμε να βρούμε το φταίξιμο στους άλλους, ας κοιτάξουμε να βρούμε τη δική μας ευθύνη. Μήπως η αδράνειά μας είναι η καλύτερη συμμαχία με τους καταπιεστές μας;