ΚΑΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Το Κάλεσμα λέει κάτι προφανές και εκεί έγκειται η δυσκολία του. Όλα τα τεκμήρια του υφιστάμενου πολιτισμού, και ιδίως όσα προβάλλονται στο όνομα της προόδου, υφίστανται ως τεκμήρια βαρβαρότητας: η παρακμή και η πτώση της ατομικής υποκειμενικότητας στο καθεστώς του υπαρξιακού φιλελευθερισμού, η εγκατάλειψη της φροντίδας στο καθεστώς της βιοπολιτικής αστυνόμευσης, ο εγκλεισμός της επιστήμης στο θετικιστικό κατάλοιπο του επιστημονικού ορθολογισμού, ο υποβιβασμός της ζωής στο καθεστώς του κυβερνητικού προκαθαρισμού και τέλος η επέκταση ενός καθεστώτος εμφυλίου πολέμου, όπου η αναβαθμισμένη σε στρατό αστυνομία αναλαμβάνει όσα σώματα παραμένουν ασύμφωνα. Κι ωστόσο, δεν πρόκειται τόσο για την καταγραφή των συμπτωμάτων αλλά μάλλον για μια μέθοδο ρηγμάτωσης της κυβερνολογικής του φόβου. Στο Κάλεσμα βρίσκεται το πρόπλασμα όλων των μορφών ζωής που ίσως να μπορούν να εγγυηθούν τη διαφύλαξη της ίδιας της ζωής από την καταστροφικότητα της Αυτοκρατορίας: η αποθεσμοποίηση [destitution] των, και η λιποταξία [desertion)] από τις μορφές ζωής της New World (dis)Order, ως ροές οργάνωσης αντί της αποδοχής «μιας ζωής που μας δυσαρεστεί» και η καταστροφή [destruction] (δηλαδή, η αποδοχή μιας καθαρής μορφής βίας που δεν επανοθεσμοποιεί την ύπαρξη), ως ελάχιστη πράξη αντεκδίκησης εναντίον του εχθρού που έχει κηρύξει τον παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο με τη μορφή ενός καθεστώτος διαρκούς έκτακτης ανάγκης.
Στο Μανιφέστο Συνωμοσίας το 2022 διατύπωσαν την υπόθεση της ολοκλήρωσης μιας πρώτης φάσης του παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου με την σταθεροποίηση των τεχνικών διακυβέρνησης που δοκιμάστηκαν στη διάρκεια της πανδημίας. Το 2023 προχώρησαν σε μια νέα «επίσημη» έκδοση του Καλέσματος που μέχρι τότε κυκλοφορούσε χέρι με χέρι, συμπληρωμένη και επαυξημένη και με την έκκληση μιας νέας αρχής, εφόσον το Κάλεσμα, μακράν του να αποτελεί ντοκουμέντο μιας άλλης εποχής, πρόκειται για ένα κείμενο κατεξοχήν γραμμένο για να διαβαστεί με πράξεις και πιθανόν σήμερα περισσότερο από τότε.