Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΕΡ ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ

Ο Μεσσιανισμός του Μπένγιαμιν είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την προσκόλλησή του στη ρομαντική κοσμοαντίληψη από την οποία εκπηγάζει με έναν ιδιάζοντα τρόπο πέρα από τις καμπαλιστικές καταβολές του, ή εξ αιτίας των καμπαλιστικών καταβολών του ίδιου του ρομαντικού κοσμοειδώλου, όπως αυτό διαμορφώθηκε ως καθολικό πρόταγμα για τη φιλοσοφία, την τέχνη και την ιστορία. Στην περίπτωση του Μπένγιαμιν, ο Μεσσιανισμός είναι un-etre-a-dire του Ρομαντισμού και μάλιστα ένα «είναι-που-πρέπει-να-ειπωθεί» προκειμένου να εισχωρήσουμε στον πυρήνα της ρομαντικής εξεγερσιακότητας και του ρομαντικού χρόνου ως ανατροπής του χρονικού continuum της Διαφωτιστικής αυταπάτης της ιστορίας εν προόδω.

Σε επιστολή του της 7ης Απριλίου προς τον Ernst Schoen σχετικά με τη διατριβή του για την «Έννοια της Κριτικής της Τέχνης στον γερμανικό ρομαντισμό», ο Μπένγιαμιν έγραφε: «Πριν από μερικές μέρες τελείωσα ένα προσχέδιο της διατριβής μου. Έγινε αυτό που όφειλε να γίνει: μία ένδειξη της αληθινής φύσης του ρομαντισμού η οποία είναι πλήρως άγνωστη στις φιλολογικές μελέτες. Ωστόσο, [η διατριβή] συνδέεται μόνον έμμεσα [με το θέμα] καθώς στάθηκα ανίκανος να προσεγγίσω τον πυρήνα του ρομαντισμού, τον μεσσιανισμό του (ασχολήθηκα μόνο με την αντίληψή του για την τέχνη), και ακόμη λιγότερο με οτιδήποτε άλλο πιστεύω ότι είναι σημαντικότατο ...»