ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

ΟΧΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΘΕΟΣ, αν κάποιος με ρωτούσε: Γιατί δεν πιστεύεις στο Θεό, από την απάντηση μου θα έβγαινε κάτι τέτοιο: Κοιτάξτε το σύμπαν που ζούμε. Το μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από κενό διάστημα, τελείως σκοτεινό και αφάνταστα κρύο. Τα σώματα που κινούνται σ' αυτό το διάστημα είναι τόσο λίγα και τόσο μικρά σε σύγκριση με το διάστημα καθαυτό, ώστε, ακόμη κι αν το καθένα από αυτά ήταν γνωστό ότι κατοικείται με πλήθος πολύ, με τελείως ευτυχισμένα πλάσματα (όσο θα μπορούσε να χωρέσει), θα ήταν και πάλι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η ζωή και η ευτυχία θα ήταν κάτι περισσότερο από ένα υποπροϊόν της δύναμης που έφτιαξε το σύμπαν.ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ανάμεσα σ' αυτούς τους Εβραίους που ισχυρίστηκε ότι είναι η Θεία Δύναμη· ότι είναι ένα με Εκείνον που είναι ταυτόχρονα ο τρομερός επισκέπτης της φύσης και ο Νομοδότης. Ο ισχυρισμός αυτός σοκάρει πολύ. Είναι μια παραδοξολογία και ακόμη μια φρίκη. Έτσι, μπορεί εύκολα να "αποκοιμηθούμε" με το να μη πάρουμε τον ισχυρισμό αυτόν στα σοβαρά. Επομένως μόνο δύο απόψεις γι' αυτόν τον άνθρωπο είναι πιθανές. Ή ήταν ένας φρενοβλαβής ενός ασυνήθιστα μιαρού τύπου που παραμιλούσε, ή διαφορετικά, ήταν και είναι ακριβώς αυτό που είπε. Δεν υπάρχει μέση λύση. Αν οι ιστορικές καταγραφές δείχνουν ότι η πρώτη υπόθεση είναι απαράδεκτη, πρέπει να παραδεχτούμε τη δεύτερη. Και αν το κάνουμε αυτό, τότε όλα τα άλλα που ισχυρίζονται οι Χριστιανοί γίνονται πιστευτά. Ότι αυτός ο Άνθρωπος ενώ τον φόνευσαν, είναι ωστόσο ζωντανός, και ότι ο θάνατος Του, με έναν τρόπο ακατανόητο για την ανθρώπινη σκέψη, προκάλεσε μια πραγματική αλλαγή στις σχέσεις μας με τον "τρομερό" και "δίκαιο" Κύριο, μια αλλαγή που είναι ευνοϊκή για μας.