Η ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ

Παρίσι, 1896. Ένας συγγραφέας σε απόγνωση ονόματι Υμπέρ Λυμπέρ επισκέπτεται έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ ονόματι Μορκόλ: ΥΜΠΕΡ Είναι πολύ ιδιαίτερη υπόθεση αυτή που με φέρνει εδώ. ΜΟΡΚΟΛ Μόνο ιδιαίτερες υποθέσεις χειρίζομαι, κύριε. ΥΜΠΕΡ Η δική μου είναι όλως ιδιαιτέρως ιδιαίτερη. ΜΟΡΚΟΛ Αυτό, αφήστε να το κρίνω εγώ. ΥΜΠΕΡ Διστάζω... προ της παραδοξότητος του πράγματος... ΜΟΡΚΟΛ Δεν ξέρετε τι έχουν ακούσει τ' αυτιά μου. ΥΜΠΕΡ Εντάξει, λοιπόν. Κατ' αρχάς, να σας συστηθώ: Υμπέρ Λυμπέρ, μυθιστοριογράφος κατ' επάγγελμα, για να μην πω και εκ φύσεως, και να μην προσθέσω σχετικής φήμης. Ως μυθιστοριογράφος, λοιπόν, γράφω μυθιστορήματα. Κι αφού γράφω μυθιστορήματα, έχω να κάνω με χαρακτήρες. Κι έρχομαι στο θέμα μου: ένας απ' αυτούς τους χαρακτήρες μου εξαφανίστηκε. Κυριολεκτικώς. Μόλις είχα αρχίσει να γράφω ένα μυθιστόρημα, δέκα σελίδες, δεκαπέντε το πολύ, ένα μυθιστόρημα στο οποίο εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου, κι ο κεντρικός μου χαρακτήρας, πριν καλά καλά τον σκιαγραφήσω, εξαφανίστηκε. Κι αφού, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να συνεχίσω χωρίς αυτόν, έρχομαι να σας ζητήσω να μου τον βρείτε. ΜΟΡΚΟΛ (ρεμβωδώς) Πόσο πιραντελικό... Και έτσι ξεκινάει αυτό το σπαρταριστό "θεατρομυθιστόρημα" του Ρεμόν Κενό, που θέτει επί τάπητος το επί του παρόντος μεταφυσικό ερώτημα: "Τι θα κάνουμε, εμείς οι συγγραφείς, όταν αρχίσουμε να χάνουμε έναν έναν τους χαρακτήρες μας;".