ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ

Τον "Τρυφερό βάρβαρο" (με υπότιτλο: Παιδαγωγικά κείμενα), το τρίτο από τα κείμενά του τα αφιερωμένα στο ζωγράφο και χαράκτη Βλάντιμιρ Μπόουντνικ (1924-1968), ο Μπόχουμιλ Χράμπαλ τον έγραψε το φθινόπωρο του 1973. Προηγήθηκε ο "Μύθος του Έγκον Μπόντι και του Βλάντιμιρεκ" που δημοσιεύτηκε στην Πράγα το 1968 στο έργο του "Μύθοι και ιστορίες που φέρνουν ανατριχίλα". Αργότερα, μετά την αυτοκτονία του καλλιτέχνη, ακολούθησε ένα "Αφιέρωμα στον Βλάντιμιρ Μπόουντνικ", που δημοσιεύτηκε σ' ένα περιοδικό και έπειτα στο βιβλίο "Καθήκοντα", βιβλίο που απαγορεύτηκε το 1970 στα πλαίσια της πολιτιστικής αναδιοργάνωσης στις αρχές της λεγόμενης "ομαλοποίησης". Τον Χράμπαλ τον σημάδεψε βαθιά ο θάνατος του φίλου του, που στη συνέχεια έγινε μια καθαρά λογοτεχνική μορφή: είναι "ο δανδής με τη φόρμα της δουλειάς" του έργου "Μια ζωή χωρίς σμόκιν" (Πράγα, 1986), παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στο βιβλίο "Vita nuova", το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας "Γάμος στο σπίτι" (Τορόντο, 1987).
Ο Μπόουντνικ, είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του, αναγνωρίστηκε σαν ένας από τους αυθεντικούς εκπροσώπους της σύγχρονης τσέχικης τέχνης. Αποτελούσε εξαίρεση μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο της δεκαετίας του '50, δεκαετία που αναζητούσε περισσότερο την ομοιομορφία παρά την πρωτοτυπία. Πρόδρομος των happenings και εφευρέτης του "εκρηκτικισμού" (γράφει μανιφέστα στα τέλη της δεκαετίας του '40 και στις αρχές της δεκαετίας του '50), σήμερα, ίσως μαζί με τον Μίκουλας Μέντεκ, είναι ένα από τα σημαντικότερα πρότυπα για τους νέους καλλιτέχνες.