ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ - EYEWITNESSES

Όταν βλέπουμε τα ζώα του Πάρι Πετρίδη, είναι φυσικό να έρχονται στο μυαλό μας ατέλειωτοι συνειρμοί για τη σχέση του ανθρώπινου με το ζωικό. Διαρκώς βέβαια ο άνθρωπος επαίρεται για την έξοδό του από την κτηνώδη τυραννία του ζωικού, του βασιλείου της ανάγκης, του απλού βιολογικού καθορισμού. Την ίδια στιγμή, ποτέ δεν σταματά να καταγγέλλει την κτηνωδία που εμφυλοχωρεί και διαστρέφει τα ίδια τα κορυφώματα της δεξιοτεχνίας του, υποβιβάζοντας την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Αρκεί κανείς να σκεφτεί πόσο συχνά η (δεδομένη και αναμφισβήτητη;) ανωτερότητα του ανθρώπινου διαταράσσεται από τη συνηθισμένη κατσάδα, «βρε ζώον!». Με λίγα λόγια, ο απόλυτος διαχωρισμός συνυπάρχει συστατικά με την ίδια την κατάρρευσή του. Το ον άνθρωπος μοιάζει να μπαινοβγαίνει στην κατηγορία «ζώον» σε ένα διαρκές πηγαινέλα. Και δεν είναι μόνο καταδικασμένο σε αυτό από την ίδια τη φύση του, όσο αφύσικη κι αν είναι... Το επιθυμεί ενεργητικά: από τη «Χελώνα και το λαγό» στους μύθους του Αισώπου μέχρι τα PIIGS στον σύγχρονο πολιτικό λόγο, οι αναφορές στα ζώα τού επιτρέπουν να μιλήσει για τον εαυτό του αλλιώς. Ο Πετρίδης είναι φιλόζωος. Όχι βέβαια με τη συμβατική έννοια. Είναι επίσης χειριστής ενός βλέμματος. Και πάλι όχι συμβατικά. Τα δύο κάποτε συγκλίνουν: Ο Πετρίδης συζητά για τα ζώα, τα συναντά και τα φωτογραφίζει. Όσο λείπουν από τη δουλειά του οι άνθρωποι, τόσο παρόντα γίνονται αυτά. Η παρουσία τους καθίσταται, έτσι, συγχρόνως, μάρτυρας μιας άλλης απουσίας. Γιατί άραγε; [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης) When we look at the animals photographed by Paris Petridis, myriads of associations on the relationship between animal and human spring to mind. Humans boast all the time for their escape from the beastly tyranny of animal instinct from the kingdom of need, of simple biological determination. And yet, they never stop denouncing the beastly tendencies corrupting the achievements of their sophistication, threatening the smooth development of human civilization. Simply put, the strict distinction between animal and human coexists with its own negation. The human being seems to be continuously flirting with its irreducible but ineffable animal roots. It is not only condemned to revisit this connection by its nature, its unnatural nature... Humans actively desire this connection: from the mythical "Tortoise and the Hare" up until the PIIGS of contemporary political discourse, references to animals allow humans to talk about themselves, only differently. Petridis is evidently fond of animals. But not in a conventional way. He is also handling a certain gaze. Once more, not in a conventional manner: Sometimes the two converge: Petridis talks about animals and takes pictures of them. The more humans seem to be absent from his work, the more animals establish their presence. The latter thus highlights the former. But why! [...] (From the publisher)