ΘΕΑΤΡΙΚΑ

Ο Δημητράκης Κεχαΐδης ετοίμαζε τα καλά γεράματά μας απ' όταν ακόμα ήμασταν πολύ νέοι - κάπου στο 1966. Κυρίως ενδιαφερόταν πώς θα την βγάζαμε ζεστά στους κρύους χειμώνες - όταν θα περνούσαμε πια τα 60. Τη λύση την είχε: ήταν η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων! Η οποία στο σαλόνι της -όπως μας διηγιόταν- διέθετε μια τεράστια σόμπα με ξύλα, όπου πέρα από την γλυκύτατη ζέστη που εξέπεμπε, οι συγγραφείς έψηναν και κάστανα στη λαμαρίνα της και ζέσταιναν ανά διαστήματα και το τσάι τους. Εγώ, λόγω ορεινής καταγωγής, δεν έδινα σημασία στην "γλυκιά ζέστη" του Δημητράκη, η εικόνα της σόμπας όμως, με τους διάσημους Έλληνες Θεατρικούς Συγγραφείς μαζεμένους γύρω της να πίνουν το τσάι τους και να συζητούν με πάθος θεατρικά θέματα, από τον Αισχύλο μέχρι τον Μπέκετ, στοίχειωνε την ψυχή μου και την καταγοήτευε. Αλίμονο, όμως! Ήμουν κινηματογραφιστής και καμία θέση δεν είχα κοντά στην σόμπα της Εταιρείας. Ο Δημητράκης εκεί σήκωσε το ανάστημά του και με στήριξε. "Δεν πειράζει", είπε, "θα σε βοηθήσω εγώ να γράψεις ένα θεατρικό, θα το παίξουμε στην Καρδίτσα και θα σε γράψω αμέσως στην Εταιρεία!". Επί χρόνια προσπαθήσαμε να γράψουμε αυτό το θεατρικό χωρίς αποτέλεσμα, μας έμειναν όμως δύο καλές προσπάθειες.