Η ΑΤΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΩΜΩΔΙΑ - ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Θέατρο. Να μια λέξη με μακρά σταδιοδρομία. Τόπος μικρός σαν μια μεγάλη αγκαλιά που χωράει όλη την ανθρωπότητα. Όλους εμάς, ηθοποιούς - θεατές, μας εμπλέκει σ' ένα δεσμό αμοιβαιότητας, μας μπάζει στο "παιχνίδι" του Κόσμου, όπου παίζεται η τύχη του ανθρώπου. Με τη δύναμη μιας γλώσσας αποκαλυπτικής παρά λογικής επιχειρηματολογίας, μας παρουσιάζει μια πλασματική μορφή ζωής με όλα τα χαρακτηριστικά της πραγματικής, κρατάει σε εγρήγορση το στοχασμό, μεταβάλλει και ανυψώνει τη ζωή. Κι αυτό, γιατί ο άνθρωπος προχωρεί με μια ερώτηση και μια απάντηση στα προβλήματα της ζωής, γιατί πάντα νιώθει την ανάγκη να σπάσει τον κύκλο στον οποίο είναι κλεισμένος και να συναντήσει έναν άλλο άνθρωπο, γιατί η αμοιβαιότητα με τον άλλο είναι ανάγκη υπαρξιακή.
Όταν είμαστε χαμηλά, σε μια πεδιάδα, δεν βλέπουμε μακριά, είμαστε αιχμάλωτοι του στενού χώρου. Πρέπει να ανηφορίσουμε, να πάμε στα ψηλώματα, όπου ανοίγεται στα έκπληκτα μάτια μας η απεραντοσύνη της πεδιάδας. Πρέπει να αποσπαστούμε από τον κύκλο της πεζής καθημερινότητας για να αξιωθούμε το φωτισμό, τη συγκίνηση και την πνευματική πλήρωση. Και μέσα από άλλους δρόμους, βέβαια, ο άνθρωπος βαθαίνει και πλουτίζει την ύπαρξή του, αλλά και με την καλλιτεχνική εμπειρία και κατεξοχήν με το θέατρο.