ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΟΣ

Λείπει από το σώμα της αρχαίας τραγωδίας το πιο σημαντικό μέλος της: το μέλος. Η λυρική διάσταση της αρχαίας τραγωδίας είναι το πιο δυσπρόσιτο αισθητικό ζητούμενο σε κάθε σύγχρονη απόπειρα σκηνικής παρουσίασής της. Η μεγάλη έκρηξη ενδιαφέροντος για το αρχαίο δράμα στη θεατρική ζωή της Ελλάδας του 20ού αιώνα, με αποκορύφωμα την εγκαθίδρυση του φεστιβάλ Επιδαύρου, σηματοδοτεί μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή στη μουσική δημιουργία για τις ελληνικές παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας: οι προσαρμοσμένες συνθέσεις παραχωρούν τη θέση τους σε πρωτότυπες μουσικές δημιουργίες, οι οποίες ανοίγουν νέες προοπτικές τόσο για την κατανόηση της μοναδικότητας του δραματουργικού αυτού είδους όσο και για τη σκιαγράφηση της ταυτότητας της νεοελληνικής μουσικής, της οποίας αποτελούν ένα πολύ σημαντικό αλλά παραγνωρισμένο κομμάτι. Από τις αρχικές απόπειρες ανασύστασης της αρχαίας ελληνικής μουσικής, τις αρχαιοπρεπείς παραστάσεις με στόχο την αναβίωση του αρχαίου πνεύματος, έως το αίτημα για τη σκηνική επιβίωση του αρχαίου δράματος, το "πρόβλημα της μουσικής" ερεθίζει τους εμπνευσμένους ανθρώπους του ελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα με διαφορετικούς, αλλά εξόχως δημιουργικούς τρόπους. Συχνά η μουσική μοιάζει να αποτελεί όχι μόνο ένα αποτελεσματικό μέσο, αλλά προπάντων έναν οδηγό για την κατανόηση της βαθύτερης ουσίας των έργων. Αλλά και αντίστροφα, γίνεται φανερό ότι η ανασκόπηση των τρόπων διαχείρισης του μουσικού παράγοντα είναι σε τελική ανάλυση η αντανάκλαση της ίδιας της ιστορίας της σκηνοθεσίας της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και η επιτομή της ιστορίας της σχέσης του νεοελληνικού πολιτισμού με την αρχαιότητα.