Ο ΒΟΥΝΟΣ

Κάποτε, κάτω απ' την ασθενική, υπεριώδη ακτινοβολία των άστρων, το πέτρινο κάτοπτρο της αγέλαστης σελήνης και τα κατάλευκα, μεταξωτά χάδια του φρέσκου χιονιού, στεκόταν ασάλευτος ένας Βουνός. Υψωνόταν στον ορίζοντα σαν την ακίνητη σκιά που λησμόνησε πίσω του ένα αρχαίο ιπτάμενο θηρίο, πριν συνεχίσει τον δρόμο του μέσα στην αέρια αγκαλιά του ουρανού. Έτσι ακριβώς όπως τον ονειρεύτηκαν τρία κορίτσια που είδαν στον ύπνο τους την πρώτη τους φορά πλαγιασμένα πάνω στα μεταξένια νέφη των πλαγιών του, κι όπως τον φαντάστηκε ένας έφηβος κοσμοναύτης από τον πλανήτη των ατέλειωτων πεδιάδων, σαν περιπλανιόταν στο διάστημα αγναντεύοντας το Νεφέλωμα της Ταραντούλας.

Το ένα κορίτσι ήταν από μια ασήμαντη κωμόπολη της Καλιφόρνια. Το άλλο από ένα χωριό κοντά στο Σινικό Τείχος, και το τρίτο ήταν περικυκλωμένο από τέσσερις τοίχους χτισμένους με βρισιές και στριγκλίσματα από κόρνες, σε ένα ισόγειο στα Πατήσια.

Τούτος ο Βουνός, όμως, δεν ήταν σκέτο κοριτσίστικο όνειρο, ούτε η αλλόκοτη ψευδαίσθηση ενός νεαρού αστροναύτη...