ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ - ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΟ, ΜΕ ΠΕΡΙΚΑΛΥΜΜΑ

Περιμένοντας τον Γκοντό

… Από τα θεατρικά έργα του, παγκόσμια επιτυχία σημείωσε το Περιμένοντας τον Γκοντό το 1953, όπου περιγράφει δυο εξαθλιωμένους περιθωριακούς καθισμένους σε έναν έρημο εξοχικό δρόμο, να περιμένουν κάποιον μυστηριώδη Γκοντό που ποτέ δεν παρουσιάζεται. Ο Μπέκετ τους παρουσιάζει ανίκανους για δράση και αναποφάσιστους για οτιδήποτε. Αυτή η αδράνεια, αυτό το κενό, αποτελούν τη “δράση” και την πεμπτουσία του έργου: η ζωή είναι μονότονη και χωρίς νόημα, ξεκινάει από το τίποτε και δεν μας οδηγεί πουθενά. Το έργο αυτό θεωρείται από τα αριστουργήματα του θεάτρου του Παραλόγου κι έδωσε στο συγγραφέα του την πρώτη θέση ανάμεσα στους πρωτοπόρους του σύγχρονου θεάτρου. Το 1961 ο Μπέκετ πήρε το Διεθνές βραβείο εκδοτών στο Φορμεντόρ της Ισπανίας και το 1969 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Τέλος του παιχνιδιού

Το «Τέλος του Παιχνιδιού» είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, του Χαμ, πολύ δυνατού, πολύ τυραννικού, που βρίσκεται σε μια κατάσταση πλήρους ανασφάλειας γιατί είναι τυφλός και δεν μπορεί να περπατήσει. Ζει σε μια πολυθρόνα και εξαρτιέται από έναν σύντροφο, κάτι σαν παραγιό και υπηρέτη μαζί, τον Κλοβ. Οι γονείς του Χαμ, ο Ναγκ και η Νελ (ο καθένας μέσα σ’ έναν σκουπιδοτενεκέ που του χρησιμεύει για στήριγμα, επειδή έχασαν το πόδια τους σε ένα ποδηλατικό δυστύχημα), ζουν πλάι του σε μια κατάσταση ακόμα μεγαλύτερης ανημποριάς, σε ένα στάδιο εξάρτησης ακόμη πιο προχωρημένο. Για τον Χαμ το θέαμα των γονιών του είναι σαν μια απειλητική προβολή του δικού του μέλλοντος, ένα απειλητικό προμήνυμα. Η ζωή του Χαμ είναι ανυπόφορη. Δεν έχει τη δύναμη να την εξακολουθήσει μα δεν αποφασίζει και να τη σταματήσει. Παρακολουθεί αυτή τη σιγανή πορεία προς το θάνατο τρομοκρατημένος κατά βάθος, αλλά μη θέλοντας να το παραδεχτεί. Δεν σταματάει να μπλοφάρει. Είναι αυθάδης αλλά και τρυφερός μαζί. Έχει πάρα πολύ τρέλα μέσα του αλλά και αρχοντιά και πολύ κουράγιο. Οι σχέσεις του με τον Κλοβ, τον σύντροφο, δεν είναι σχέσεις σκλάβου και αφέντη. Δεν μπορεί να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλο. Είναι από κείνες τις φοβερές συμβιώσεις, τις καμωμένες από τρυφερότητα και σαδισμό.