ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η Αφήγηση πέθανε. . . Ζήτω η Αφήγηση! Τόσο το καλύτερο, βέβαια, και για την αφήγηση και για το κείμενο του Τάσου Γουδέλη. Δεν εννοώ τη «μια και μόνη ιστορία» αλλά γενικά το χρόνο μέσα στο λόγο ή στο κείμενο, αυτόν που κάνει την/τις ιστορία/ες. Περίπου βάναυσα εννοώ το «στόρι». Για πρώτη φορά στην πρόζα του Τ.Γ. υπάρχει σαφώς κάτι τέτοιο, όσο και αν είναι ποιητικά δεσμευμένο, υπονομευμένο, όχι πάντως διαλυμένο, υποθετικό και αβέβαιο, φασματικό, λανθάνον όπως στα διηγήματά του. Αυτούσιο μπορεί κανείς να το συμπυκνώσει σε περίληψη. Και να ξεχωρίσει δευτερεύοντα, εξαρτημένα υπο-στόρι. Υπάρχουν ακόμα και χαρακτήρες, τουλάχιστον τέσσερις πέντε. Δεν υπάρχουν όμως: ευθύς λόγος, εισαγωγικά, διάλογος. Ο πλάγιος λόγος, το πιο μόνιμο και έντονο στοιχείο της γραφής του Τ. Γ., εδώ συνδέει και ενοποιεί τις δύο τάσεις. (. . .) Ο αναγνώστης του δεν πρέπει να συγχέει - παρά μόνο σκόπιμα - «αφήγηση» και «μυθοπλασία», γιατί, ναι μεν οι δυο έννοιες δεν ταυτίζονται, αλλά και δεν διαχωρίζονται απολύτως, παρά μόνο σχετικώς στους λογοτεχνικούς τρόπους. Αυτό που ενδιαφέρει στη γραφή του Τ.Γ. αφορά στο κατά πόσον επιτυγχάνεται αυτή η ευρύτητα και ελευθερία, ως απροκατάληπτα στοιχεία, που μπορούν να αφήσουν το κείμενο να ονειρευτεί ή να εφεύρει τη λογοτεχνική του θεωρία, να τη διερωτήσει και να την ειρωνεύσει ακόμα