ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΠΑΡΟΙΜΙΟΜΥΘΟΙ

Στις συλλογές των αισώπειων ή άλλων συγγραφικών και λαϊκών μύθων, καθώς και στις ανθολογίες βιοτικών ανεκδότων, ανευρίσκουμε συνήθως επεισοδιακά μικροκείμενα, που εύκολα απομνημονεύονται ή συμτύσσονται σε παροιμιακό λόγο. Από το άλλο μέρος, στις ποικίλες συλλογές παροιμιών του ελληνικού λαού, ξεχωρίζουμε μεγαλύτερα κείμενα, που με την αφήγηση ή το διάλογο βγαίνουν από την απλότητα του γνωμικού και της παρομοίωσης και γίνονται επεισοδιακοί μύθοι, αξιοπρόσεχτοι και διδακτικοί. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη, το σύντομο αυτό μυθο-αφηγηματικό στοιχείο ξεκουράζει με την εικόνα του και πείθει με την αμεσότητά του. Ο λαός είχε προσέξει τις περιπτώσεις και, είτε μικραίνοντας τους παραδοσιακούς μύθους είτε αναπτύσσοντας τις επεισοδιακές παροιμίες, εδημιούργησε το είδος του «παροιμιακού μύθου», που εδώ τον ονομάζουμε «παροιμιόμυθο». Με την ανθολόγηση του είδους, που για πρώτη φορά επιχειρούμε, ευρύνουμε και προς το πεδίο της παροιμίας τα όρια του νεοελληνικού «μύθου» και πλουτίζουμε την παρακαταθήκη των επεισοδίων-αλληγοριών που χρειάζονται να «τεκμηριώνουν» τον ελληνικό λόγο, προφορικό και γραπτό, με την αμεσότητα των δικών του λαϊκών πηγών, από τη γύρω φύση και τον άνθρωπο.